Ανδρέας Εμπειρίκος, «Εποχές» (απόσπασμα)

-Ανδρέας Εμπειρίκος, «Εποχές»
(απόσπασμα)
«Τοπία βροχερά του φθινοπώρου, με απώλειαν των νηπενθών
ανθέων, με ακαριαίας πτώσεις φύλλων, και βαθμιαίαν σβέσιν
των φωνών του υψηλού καλοκαιριού, εις παραλίας και αιγια-
λούς όπου το κύμα, ηπίως επελαύνον, εδρόσιζε τα σώματα
με ιριδίζοντας αφρούς, πριν χαμηλώσει η εποχή πάσης ευθα-
λασσίας, πριν πέσει εις την αφάνειαν ο ύψιστος του θέρους μην…»

Jacques Prévert: «Τα νεκρά φύλλα»

Ω, θα ’θελα τόσο πολύ να θυμάσαι

τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι.

Εκείνο τον καιρό η ζωή ήταν πιο όμορφη

κι ο ήλιος πιο καυτός από σήμερα.

Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι,

βλέπεις, δεν ξέχασα,

τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι,

κι οι αναμνήσεις κι οι λύπες επίσης.

Κι ο Βοριάς τα παρασύρει

μέσα στην παγωμένη νύχτα της λήθης.

Βλέπεις, δεν ξέχασα

το τραγούδι που μου τραγουδούσες.

Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει,

εσύ μ’ αγαπούσες κι εγώ σ’ αγαπούσα,

και ζούσαμε μαζί οι δυο μας,

εσύ που μ’ αγαπούσες, εγώ που σ’ αγαπούσα.

Αλλά η ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούνται,

τόσο γλυκά, δίχως να κάνει θόρυβο,

και η θάλασσα σβήνει πάνω στην άμμο

τα βήματα των εραστών που χώρισαν

97%

Έναν Οκτώβρη 2 - 3 χρόνια πριν, επί τριάντα μέρες έβρεχε ασταμάτητα.  Είμαι σίγουρη ότι τότε αγοράστηκαν πολλές ομπρέλλες,  υποπτεύομαι σε έντονα και φωτεινά χρώματα για να ανταγωνιστούν τα ''τριάνταμέρεςγκρίζασύννεφα''.  Φέτος,  το πάθαμε Σεπτέμβρη.  Ευτυχώς με μικρά ηλιοδιαλείμματα.  Αλλιώς δεν το αντέχεις.  Αλλιώς την κατάθλιψη την έχεις στο τσεπάκι.  Αλλά και πάλι πολύ νωρίς βρε παιδί μου.  Πολύ βροχή,  πολύ νωρίς.  Πολύ νωρίς,  πολύ ψύχρα.  Τόσο γκρίζο,  τόσο πολύ.. τοσο νωρίς..
Σήμερα,  είδα ένα παράδοξο,  γκρίζο ραντεβού στο πουθενά.  Όταν δίνεις ραντεβού στην παραλία,  μοιάζει να δίνεις ραντεβού στο πουθενά.  Δεν έχει γωνίες,  δεν έχει ονόματα δρόμων,  τι να πεις στον άλλον;  Έλα να βρεθούμε πίσω από το φανάρι που αν το περάσεις κάνεις ένα τσουπ και φτάνεις στο Ναταλί;  Το Ναταλί είναι κινηματογράφος.  Θερινός.  Είναι ο πρώτος που ανοίγει το Μάιο και ο τελευταίος που κλείνει το Σεπτέμβρη.  Παίζει το ''μαγεία στο σεληνόφως''  κι από ότι φαίνεται μ' αυτό θα κλείσει.  Το είδα,  μου άρεσε..  όχι στο Ναταλί,  στο άλλο, στο Πανόραμα.  Τρελαίνομαι για Κόλιν Φερθ.  Αλλά πιο πολύ μου άρεσε αυτό στον Απόλλωνα.  Το lunchbox. Ανώτερη κατάσταση.
Τι σου έλεγα;  για το ραντεβού το παράδοξο..  ναι !  Περίμενε,  όρθιος,  στο πουθενά.   Άσχημος τύπος.  Ίσως να περίμενε ώρα.  Ίσως το ραντεβού να ήταν στα τυφλά.  Ίσως,  αυτή να τον είδε από μακριά και να μην βρήκε λόγους να πλησιάσει..
Τον προσπεράσαμε και κάτι λέγαμε εκείνη την ώρα για αλλαγές.  Ψιλόβρεχε πάλι.  Περάσαμε απέναντι.  Είναι δελεαστικές οι αλλαγές και μόνο στο άκουσμα τους.  Ρεαλιστικές δεν είναι.  Ή μάλλον δίκοπο μαχαίρι είναι.  Γιατί αυτό το άλλο,  το δελεαστικό,  βιώνοντας το μόνο δελεαστικό μπορεί να μην είναι.
Βασ. Γεωργίου η ψύχρα έκοβε.  Δεν είναι για ζακέτα,  ιδρώνεις.  Μια ματιά στο laptop ενός Φαρμακείου.  Υγρασία 97%.

Η Θεσσαλονίκη που λατρεύεις !

βροχερή διάθεση

Κι ενώ έχω κάνει τις προσθέσεις και τις αφαιρέσεις μου,  και νιώθω καλά και ασφαλής και λατρεία και αγάπη,  τα πάνω μου και τα κάτω μου επιμένουν να έχουν τις μεταξύ τους έντονες διαφορές και με μεγάλη διάρκεια,  χωρίς να μου αποκαλύπτουν το λόγο.

Πρέπει λέει να αποδέχεσαι τα όσα θέλεις να αλλάξεις στον εαυτό σου.  Φαίνεται πως μόνο μετά την αποδοχή έρχεται το επόμενο βήμα..  Όσο τα χτυπάς,  μένεις στάσιμος..  ίσως για αυτό και η τόση στασιμότητα πια..

Τα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με βροχή(Πρώτη δημοσίευση)Σάκης Αθανασιάδης

                                               (Πρώτη δημοσίευση)

Τα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με βροχή

Ρίχνει μια αλλιώτικη βροχή, καίει το σώμα

Η μέρα στα λιβάδια του θεού δεν φώτισε ακόμα

Ακούω του ανέμου τη φωνή στη κόκκινη νύχτα

Τα βήματα ακούω ενός αγγέλου κοντά

Χορεύουνε σκιές, ξεχασμένες ζωές, σκάνε στον τοίχο

Ξημέρωνε κι ακούω της μέρας τη φωνή

Ο ήλιος τελειώνει την τελευταία σκιά με κόκκινο χρώμα

Η μέρα στα λιβάδια του θεού δεν φώτισε ακόμα

Κάθισα δίπλα σε ένα δέντρο έκαιγε ο αέρας

Άκουσα την ανάσα του δάσους όταν είδα φωτιά

Έτρεξα μακριά να σωθώ δεν ήμουν ο μόνος

Ήμουν κι εγώ όπως οι άλλοι γυμνός

Έπεσα μα είμαι καλά κάπου αράζω

Ήθελα να ανέβω ψηλά να μάθω να διαβάζω

Του άνεμου σου τα μυστικά, τη θάλασσα σου να κοιτάζω

Ήξερες πως έχει βαρύ φορτίο η μνήμη

Σε αυτούς που ζητούν λευτεριά και δεν γίνονται κτήνη

Φέρνει μια άλλη ζωή ο αέρας τη νύχτα

Κάθεσαι για ώρες σκυφτός, ο άγγελος σου λέει καληνύχτα

Σηκώνεσαι το άλλο πρωί, βγαίνεις στο δρόμο

Παίρνεις τη ψυχή του μαζί, αλλάζεις ζωή 

cop.2014 Σάκης Αθανασιάδης 

Θα σ αγαπώ

Θα σ αγαπώ

Μάτια γλυκά

χείλη βαμμένα στη χαρά

χαμόγελο κτισμένο

Για πάντα να προσμένω

το όχι δε θα πω

Χεριά ζεστά

χάδια σαν χτύπος

στην καρδιά

ζωή μου τάζουν

Σαν τα ακουμπώ

θαρρώ πως τη ψυχή μου

άγγελοι αγκαλιάζουν

Μεστό κορμί

σε τύλιξα μετάξι

μες του μυαλού μου

τη γιορτή

Σε παραδείσου γειτονιές

μαζί σου έχω πετάξει

Με των φιλιών σου

τη σκιά

τον πόνο πάλεψα

Με χρώματα και φως

τη μοναξιά ζωγράφισα

την έντυσα χαρά

Με της ψυχής σου

τα φτερά

μακριά ταξίδεψα

Τη δίψα μου

στα χείλη σου

ξεδίψασα

Μα πάλι

μακριά μου

αν είσαι κάποιο βράδυ

Μη φανταστείς

θα σου μιλώ

κι ας μην μ ακούς

Γλυκά μες της καρδιάς μου

τη ν καρδιά

θα σε κρατώ

μες του μυαλού μου την ψυχή

θα σ αγαπώ

Χρέος.....!!!...Lilith

Χρέος.....!!!...Lilith

Αντίκρισα τον κόσμο, χρεωμένη.
Δισάκι ξέχειλο στις βρεφικές μου πλάτες.
Πάθη, φόβοι, πόθοι, απώλειες, κέρδη, χαρμολύπες.
Αγάπη, υπομονή, επιμονή και πείσμα.

Κληρονομητήρια τα πρώτα μου βιβλία, τεφτέρια λερωμένα
απο ζωές άλλες, απο ζωές άλλων.
Πείσμωσα με την μοίρα μου
και βάλθηκα να ξεχρεώσω.

Χαράτσια οι πόνοι,
τοκογλύφοι, εραστές οι χρόνοι που υπέγραφαν
στο "είναι" μου με πυρακτωμένες πένες,
δικό μου αίμα, ζεστό, το μελάνι τους.

Θύμωνα με μένα, με έστηνα σε τοίχο απο δικά
ανεκπλήρωτα όνειρα και μαστίγωνα την ύπαρξη μου,
έσκιζα με τα νύχια μου το πρόσωπο μου,
έτρωγα τις σάρκες μου με λαιμαργία.

Τράφηκα απο μένα. Άλλες φορές μετάληψη,
άλλες φαρμάκι. Το καλύτερο μερίδιο όμως
το φύλαγα για τους άλλους. Να φιλέψω τις "παρέες" μου,
να κεράσω μεγαλόπρεπα.

Κράταγα τα αποφάγια, τα κατακάθια για να τα καίω
τις κρύες μοναχικές μου νύχτες,
να ζεσταίνω τα πόδια μου
για να μπορώ να περπατήσω στην επόμενη μέρα μου.

Ακόμα παλεύω να ξεχρεώσω
και ακόμα δεν κατάλαβα αν πληρώνω το κεφάλαιο, η ακόμα τους τόκους, μόνο!!!
Για ένα είμαι σίγουρη.
Πως με έναν αναθεματισμένο τρόπο δημιουργούνται νέα χρέη!!!!

Σε μένα μόνο λοιπόν χρωστάω....!!!
γιατί σε πολλούς....ΞΕΧΡΕΩΣΑ...! για πολλούς...ΞΕΧΡΕΩΣΑ...
φτύνοντας τα όνειρα μου, ματώνοντας τα χέρια μου,
τρυπώντας τα γόνατα μου, θυσιάζοντας την ψυχή μου....!!!!

ΣΕ ΜΕΝΑ ΜΟΝΟ...!

Lilith

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή ....(απόσπασμα) της Αλ. Παπαδάκη

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή ....(απόσπασμα) της Αλ. Παπαδάκη

                               Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή ....(απόσπασμα) της Αλ. Παπαδάκη

Πολύ απομακρύνθηκα, που να με πάρει ο διάβολος. Πολύ!
Πέρασα στην απέναντι όχθη κι όλα νομίζω τώρα ότι γίνονται αλλού.
Κατάντησα, τελικά, αυτό που ποτέ δεν ήθελα.
Το αρνητικό του εαυτού μου.
Λέρωσε και το βλέμμα μου.
Και το χειρότερο; Ξέχασα πια το pin της αθωότητάς μου.

Επειδή κατάφερες να κρύβεσαι καλά μέσα στη σκιά σου, νόμισες ότι ξέφυγες από το βλέμμα μας;
Επειδή έβαλες φτερά αγγέλων στις αμαρτίες σου, νόμισες πως κέρδισες τη σωτηρία της ψυχής σου;
Αλήθεια, δε φοβάσαι εμάς τα κωλόπαιδα, τους χάκερς, μήπως κάποια στιγμή σπάσουμε τους κωδικούς της υποκρισίας σου;

Ξέρεις τι σκέφτομαι; Φαντάσου, λέει, να μπορούσες σ όλους αυτούς που δηλητηριάζουν τη ζωή σου, να τους κολλούσες μια ταμπέλα στη ράχη, όπως αυτή που έχουν κολλήσει στα τσιγάρα.
«Το άτομο αυτό βλάπτει σοβαρά εσάς και τους γύρω σας!»
Γέλια που θα κάναμε! Αυτή κι αν ήταν προειδοποίηση!

"Τι στέκεσαι....?! " Lilith

"Τι στέκεσαι....?! " Lilith

Τι στέκεσαι....?! Λες πως δρόμοι νέοι, ορθάνοιχτοι σε καρτερούν μακριά για να τους περπατήσεις! Εμπρός λοιπόν, ΧΑΡΙΣΜΑ ΣΟΥ!  Τους πόθησες...για αυτό και "ανοίξαν".....! Τους "κέρδισες" επάξια!
Φόρα την καλή σου φορεσιά, διάλεξε την περπατησιά σου και αμόλα την καλούμπα της ψυχής σου. Εγώ θα καρτερώ εδώ....να κρατώ την άκρη της. Για να σου δείξω ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ όταν την χάσεις στο διάβα σου! 

Να σου την ξανασυστήσω όταν θα της στραπατσάρεις την ύπαρξη !!!!

..άντε μην στέκεσαι....αμόλα!!!!!....

Lilith 

Lilith

ΌΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΙ, ΘΕΡΙΕΥΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ...!!!

ΌΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΙ, ΘΕΡΙΕΥΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ...!!!

Απο τα συγκλονιστικότερα αποσπάσματα κειμένου που έχω διαβάσει, είναι το παρακάτω. Μονόλογος της Εκάβης απο τις "ΤΡΩΑΔΕΣ" του Ευριπίδη σε μετάφραση Μιχ. Κακογιάννη.
(Σημ: Είναι η στιγμή που η γιαγιά Εκάβη, παραλαμβάνει το πτώμα του εγγονού της Αστιάνακτα - γιου του Έκτορα - πάνω στην ασπίδα του.)...Είπα να το μοιραστώ λοιπόν....ιδού!

" Αφήστε χάμω του Έκτορα τη στρογγυλή ασπίδα. Μαχαιριά η θέα της στην καρδιά, μα πρέπει να το αντέξω.

Αχ, Έλληνες! Δόρατα έχετε πολλά, μα τα μυαλά σας λίγα. Τι φοβηθήκατε; Ένα παιδί..τόσο που το σκοτώσατε; Γιατί; Πιστέψατε πως θα μπορούσε να αναστήσει την αφανισμένη Τροία;

Αλλά και τότε ακόμα που ανδραγαθούσε ο Έκτορας, έχοντας δίπλα του χιλιάδες παλληκάρια, πάλι εσείς νικούσατε. Και τώρα που όλα χάθηκαν, η πόλη έπεσε και της Φρυγίας δεν έμεινε άντρας ζωντανός, τρομάξατε στη σκέψη ενός παιδιού, μικρού, τόσο μικρού;...... Για αυτό ποιος θα βρεθεί να σας παινέσει;...ΟΧΙ ΕΓΩ! 

ΌΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΙ, ΘΕΡΙΕΥΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ...!!!

Αγαπημένε μου, τι θάνατος φρικτός σε βρήκε .. Άν είχες σκοτωθεί για την πατρίδα πολεμώντας, αν πρώτα είχες γευτεί της νιότης τις χαρές, τον έρωτα και δύναμη θεοπρόβλητη, καλότυχο ίσως να σε λέγαμε, αν μ' αυτά μετριέται η ευτιυχία. Μα τώρα πρόφτασες μόνο να τα δείς, να καταλάβεις, οχι όμως να τα ζήσεις και να χαρείς, αφέντης στο δικό σου σπίτι...Κακόμοιρο! Πόσο άσπλαχνα τα τείχη των προγόνων μας, του Φοίβου οι πύργοι, ξέγδαραν τα πλούσια σου μαλλιά, που η μάνα σου τα χτένιζε και τα γλυκοφιλούσε, εκει που τώρα - ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΝΑ ΤΟ ΠΩ - σπασμένα κόκαλα κρυφοκοιτάζουν μεσ' απ' τις πληγές, λες και γελάει ο χάρος. Χέρια αγαπημένα, σαν του πατέρα σου χυτά, πόσο άψυχα κρεμιέστε απ'τους αρμούς. Και στόμα εσυ περήφανο, κλειστό για πάντα.

Ψέματα μου' λεγες τότε που τρύπωνες μες στο κρεβάτι μου και μου ψιθύριζες: "Γιαγιά, όταν πεθάνεις, μια μακρυα πλεξίδα θα κόψω απ΄τα μαλλιά μου και θα' ρθω να τιμήσω τον τάφο σου μ' ολους μου τους συντρόφους"..

Όχι εσύ, μα εγώ, γρια, χωρίς παιδιά, χωρίς πατρίδα πρέπει να σε θάψω, τόσο πρόωρα, τόσο άθλια νεκρό. Σαν σκέφτομαι με τι λαχτάρα έτρεχες κοντά μου και εγω σε τάιζα και σε νανούριζα στην αγκαλιά μου. 

Ποτέ....ΠΟΤΕ ΠΙΑ!!!!!

Τι θα' γραφε στον τάφο σου ενας στιχουργός; "Κείτεται εδώ ενα παιδί που οι Έλληνες σκοτώσανε απο φόβο";;;

Λόγια που αιώνια θα ντροπιάζουν την Ελλάδα. Τίποτα που'ταν του πατέρα σου δεν έφτασε σε εσένα, εκτός απο' να μόνο, συντροφιά να το χεις μες στον τάφο, η χάλκινη του ασπίδα. Αυτή που κάποτε προφύλαγε στο στιβαρό του μπράτσο κι απόμεινε χωρία αφέντη. Απάνω στη λαβή το χέρι του αποτύπωσε αγαπημένα αχνάρια και το χυτό στεφάνι της σημάδεψε ο ιδρώτας εκει που, κουρασμένος απο τη μάχη, ακούμπαγε το μουσκεμένο του σαγόνι.

Πηγαίνετε και φέρτε ότι καλύτερο μας μένει, για να στολίσουμε τον δύστυχο νεκρό μας. Δέν θέλησε ο Θεός να σε τιμήσουμε πριγκιπικά. Ότι δικό μου σου το δίνω. Όποιος περηφανευεται για τα εγκόσμια αγαθά του είναι άμυαλος.  

Της τύχης τα γυρίσματα - σήμερα εδω, αυριο εκεί - είναι άστατα σαν τα χοροπηδήματα κάποιου τρελού. ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΕΥΤΥΧΊΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ"

Δεν αντέχω πια τοξικούς ανθρώπους..... Lilith

Δεν αντέχω πια τοξικούς ανθρώπους..... Lilith

Δεν αντέχω πια τοξικούς ανθρώπους και τις καταστάσεις που κουβαλάνε στις πλάτες τους, που με την οποιαδήποτε μορφή έρχονται στα "μέρη" μου!!

Δεν δέχομαι με το "στυλάκι" τους και το "ετσι θέλω" τους  να ζουν τη/στη ζωή μου. Δεν την θέλω να μου την βάλουν σε τάξη, αυτοί που μέσα τους η αταξία έχει οργασμό! 

έτσι είμαι πια.!..δεν ήμουν.!..ΕΓΙΝΑ!! γιατί πήρα απόφαση να απαντήσω στην ερώτηση..:

"ή εγώ ή αυτοί"....! 

Εγω, λοιπόν!

Δεν συμβιβάζομαι με ότι δεν μου κάνει έστω και λίγο!! με καμία κατάσταση, σχέση, άνθρωπο, ιδιότητα, χαρακτήρα...!!! με φίλους, γνωστούς, αγνώστους, πρώην, νυν και αεί... και όσους γενικά η ειδικά θέλουν να την περάσουν "κοτσάνι" εις βάρος των άλλων!!!! 

θές να ζήσεις τη ζωή σου, να βρείς τον εαυτό σου, να διαβείς τα μονοπάτια σου.;;;;..ΑΞΙΟΣ....! 

μετά χαράς να σου δώσω το χέρι μου, να σε κρατώ να μη φοβάσαι, να είμαι πλαι σου

 γιατί θα γουστάρω τρελά!!...

αλλά πια δεν κουβαλάω κανέναν στην πλάτη μου!!! 

απλά και μόνο για να μη λασπώσει τα ποδαράκια του!!!

και όπως γράφει και η λατρεμένη Αλκυόνη...:

"Eγώ την τρέλα μου τη φοράω καπέλο μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Και οσο για την παράγκα, μου μόλις δω οτι πιάνει κοριούς, ανάβω ενα σπίρτο και την καίω... 

Δεν το χω για τίποτα.
"Πόσο κάνει; Λέω στη μοίρα μου... Τι χρωστάω; Τόσο μου λέει... Πάρτα και δίνε του. Εχω ραντεβού με την επόμενη μέρα" "....

Lilith

" Το Μονόγραμμα" του Οδ. Ελύτη. Οτι ομορφότερο εχει γραφτεί ποτέ για τον έρωτα.

" Το Μονόγραμμα" του Οδ. Ελύτη. Οτι ομορφότερο εχει γραφτεί ποτέ για τον έρωτα.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το "Μονόγραμμα" του Οδ. Ελύτη.

 Θεωρώ πως είναι οτι, ομορφότερα, απόλυτα, έχει γραφτεί για τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΡΩΤΑ, την ταύτιση, την λατρεία δυο ανθρώπων, που η μοίρα φέρνει κοντά, και που το σύμπαν ΣΠΑΝΙΑ ευλογεί.

Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς;
ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-
ακους;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχους
Από τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.

VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...

 

ΦΥΣΑΕΙ ΑΠΟΨΕ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ"...

"ΦΥΣΑΕΙ ΑΠΟΨΕ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ"...

Αλήθεια, πότε ενας έρωτας βαφτίζεται "περασμένος"...;;; όταν γερασμένος, δεν μας αγγίζει πια; ..όταν οι πληγές που μας έχει αφήσει γίναν σημάδια που αχνοφαίνονται και δεν πονάνε άλλο; ..όταν σταματούμε να σκεφτόμαστε το αντικείμενο του έρωτα μας ;; ..όταν πείθουμε τον εαυτό μας να προχωρήσει;; ...όταν ακόμα και στην εικόνα του δεν "σπάζει" η ανάσα σε χιλιάδες κομμάτια;; ...όταν ο ρυθμός της κάθε φλέβας..γίνεται σταθερά υποτονικός στην αναφορά ενος ονόματος;;; ...πότε;;;;;;

Ίσως όταν ολα αυτά μαζί συμβαίνουν, ίσως και όχι...

Σε εναν "περίπατο" που έκανα ανακάλυψα ένα πανέμορφο ποίημα της Ελένης Μαυρογονάτου! ...μου άρεσε και είπα να σας το κεράσω....enjoy..!

"ΦΥΣΑΕΙ ΑΠΟΨΕ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ"

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.

Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.

Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.

Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.

on't be ashamed to cry, let me see you through, Cause I've seen the dark side too...

Don't be ashamed to cry, let me see you through, Cause I've seen the dark side too...

"Δεν υπάρχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ γυναικείες Φιλίες, ΤΕΛΟΣ" φώναξε με στόμφο ο συγκάτοικος μου σε κάποια σκηνή ενός σήριαλ...

Και ο Στόμφος δεν ήταν για το " Δεν υπάρχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ γυναικείες Φιλίες "... όσο για το ΤΕΛΟΣ... που δεν ήταν απλά συμπερασματικό... αλλά ήχησε σαν Βουλοκέρι !!!

Τον λέω συχνά "Απόλυτο"... και ιδίως όταν σηκώνει με Σιγουριά τα φρύδια και στραβώνει το στόμα αλλά πως ρε πούστη μου πέφτει Μέσα ???

"Από ποιον περιμένεις, από Αυτόν ??? Σιγά ρε Μαλάκα μην σε βοηθήσει... Αυτός σε βλέπει Ανταγωνιστικά"..... ή "Σ' έγραψε αυτή Μαλάκαααα, την Πάρτη της κοιτάει, σιγά μην σου στείλει μήνυμα ή σε πάρει τηλέφωνο"....

Και το κακό είναι ότι τον Πιστεύω (τις περισσότερες φορές) όταν τα λέει, αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΩ να τον Πιστέψω, γιατί ο Μαλάκας, παρόλα που Σαραντάρησα... Πιστεύω στην Φιλία... ή μάλλονΘΕΛΩ να πιστεύω !!!


Πριν μερικά χρόνια έβαλα ένα Δίλημμα (κλικ) στο Εαυτό μου ..... ή θα πάψεις να πιστεύεις στην Φιλία... ή θα Ματώσεις...

και βέβαια Διάλεξα το γνώριμο Δεύτερο.... που το είχα άλλωστε Συνηθίσει...

Πληγές, Αμυχές, μόνιμα και βαθιά Τραύματά.... Ευτυχίας και Ικανοποίησης....

Ένας ΦΙΛΟΣ μου, έλεγε μεταξύ αστείου και σοβαρού μερικά χρόνια μετά την γνωριμία μας.... Φίλοι ??? Τι Φίλοι ??? Να περάσουν 50 χρόνια και βλέπουμε.... Εκεί μετράει η Φιλία. Εκεί θα δεις ποιος είναι ο Πραγματικός Φίλος...

Και Δυστυχώς έχει και Αυτός δίκιο... και Ευτυχώς μετά από 20 χρόνια ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΦΙΛΟΣ ( ο μαναδικός)...

Ακούω συνέχεια.... ε, μπορούμε να μείνουμε απλά Φίλοι και τα παίρνω. Τι είναι η Φιλία για να συνδυάζεται με το Απλά ??? Απλή και Εύκολη ??? Όχι... είναι Σύνθετη και Υπερβολικά Δύσκολη....

Πρέπει να προσπαθήσεις Πολύ.... να κάνεις πέρα Εγωισμούς Γυναικείους ή Αντρικούς, να σηκώσεις ο Τηλέφωνο όταν το Αισθανθείς (το αντίθετο γίνεται), και να πεις αυτό που Πραγματικά Αισθάνεσαι... και όχι αυτό που θα σε κάνει πιο Εγωιστή...

Να μην προσβάλλεις, να μην θίγεις, κι το Δυσκολότερο .... να Απλώνεις το Χέρι... όταν Μπορείς.... γιατί θα το ζητήσεις όταν Εσύ δεν Θα Μπορείς !!!

Βέβαια είναι και μερικοί που δεν το Ζητάνε ποτέ.... γιατί υπάρχουν μερικοί (ελάχιστοι θα έλεγα) που το Απλώνουν πριν τους το Ζητηθεί... Αλλά μιλάμε για Απειροελάχιστες περιπτώσεις ....

Υπάρχει λοιπόν Φιλία μεταξύ γυναικών ??? Μεταξύ αντρών ??? Μεταξύ Άντρα και Γυναίκας ??? (Εδώ να δεις δυσκολίες και βουνά που πρέπει να υπερβείς, γιατί πρέπει να υπερβείς την Φύση σου)


Θα το Αφήσω αναπάντητο, επισημαίνοντας μόνο ότι Αν Υπάρχει... είναι Από τα Δυσκολότερα Πράγματα ( Αν όχι το πιο Δύσκολο ) που υπάρχει στην Ζωή.... και όχι όπως το έχουν ευτελίσει έτσι ....

Και ξέρω ότι φαίνομαι Παράλογος, φαίνομαι Εγωιστής, φαίνομαι Ακραίος... αλλά όλα αυτά τα κάνω για να μην Φαίνομαι Απλά... αλλά για να ΕΙΜΑΙ ΦΙΛΟΣ !!!


Χάρηκα που το παρακάτω τραγούδι (ένα από τα αγαπημένα μου) μου το έστειλε μια Μικρή, που όταν βγήκε θα ήταν δεν θα ήταν 10 ετών...

Και της έμεινε... το κράτησε... το πρόσφερε.... Κάτι σημαίνει Αυτό !!!

Το λέω λοιπόν για αυτή την Μικρή Κοπελίτσα και για όλες τις Μικρές και Μικρούς .... να Αγαπάνε .... να Ερωτεύονται... και να Απλώνουν το Χέρι... γιατί μόνο έτσι ΙΣΩΣ... γνωρίσουν τηνΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Φιλία... και θα είναι ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΙ !!!

Να ξέρουν όμως ότι θα Πέσουν Μύριες φορές... θα Τραυματιστούν Ανεξίτηλα, θα ραγίσει η Καρδούλα τους... αλλά μόνο έτσι θα Γνωρίσουν τον Έρωτα και την Ζωή.... Μόνο με αυτές τις 2 έννοιες μπορεί να συγκριθεί ή έννοια ΦΙΛΙΑ !!!

Και δεν χρειάζεται να το λένε.... αλλά να το εννοούν και τότε ο Φίλος τους που θα έχει Ανάγκη θα ακούει.....

I'll Stand by You....

Oh, why you look so sad? Tears are in your eyes
Come on and come to me now.
Don't be ashamed to cry, let me see you through
Cause I've seen the dark side too.
When the night falls on you, you don't know what to do,
Nothing you confess could make me love you less
I'll stand by you, I'll stand by you, won't let nobody hurt you,
I'll stand by you.

(Στην Μικρή...)





So, if you're mad get mad, don't hold it all inside,
Come on and talk to me now.
And hey, what you got to hide? I get angry too
But I'm alot like you.
When you're standing at the crossroads, don't know which path to choose,
Let me come along, cause even if your wrong
I'll stand by you, I'll stand by you, won't let nobody hurt you,
I'll stand by you.
Take me into your darkest hour, and I'll never desert you.
I'll stand by you.
And when, when the night falls on you baby, you're feeling all alone,
You won't be on your own, I'll stand by you. I'll stand by you
I'll stand by you, won't let nobody hurt you. I'll stand by you
Take me in into your darkest hour and I'll never desert you
I'll stand by you.

Πόσο πολύ σ' Αγάπησα.... ΠΟΤΕ δεν θα το μάθεις....

Πόσο πολύ σ' Αγάπησα.... ΠΟΤΕ δεν θα το μάθεις....

Τι να πρωτογράψω γι' αυτό το τραγούδι? Τι να πρωτοθυμηθώ? Όταν είχε βγει το 1998, ως μουσική τίτλων για το σήριαλ του Κώστα Κουτσομήτη "Ο μεγάλος Θυμός", είχε κάνει πάταγο. Πόσοι δεν περίμεναv τους τίτλους τέλους, για να ακούσουν αυτό το υπέροχο κομμάτι?

Ο τίτλος "Αγάπη", από την βραχνή και αισθαντική φωνή του Χρήστου Θηβαίου,.... που από τότε έμεινε σε όλους μας, βαθιά χαραγμένη στα μουσικά μονοπάτια του υποσυνειδήτου μας.

Ποιος δεν το λάτρεψε? Ποιος δεν έσταξε έστω και ένα δάκρυ ακούγοντάς το..... θυμίζοντάς του χαμένες Αγάπες, Αγάπες που έσβησαν..... Ανείπωτες Αγάπες ?

Πριν παρουσιάσω τον Εμπνευστή, θα πω και εγώ την δικιά μου Ιστορία. Γιατί έχω και εγώ μεγάλο θέμα με το συγκεκριμένο τραγούδι.



Μάϊος - Αρχές Καλοκαιριού το 1998 στην Αθήνα. Ζούσα έναν έντονο έρωτα τότε. Έληξε γρήγορα.... αλλά έντονο. Τόσο έντονο, που το "Ποίημα" που είχα γράψει γι' αυτήν είχε βγει σε 10 μόλις λεπτά (Αν επισκεφτείτε τη σελίδα με τα "ποιήματα" μου, θα το καταλάβετε από την ημερομηνία. "Ιούνιος 1998").

Το τραγούδι είχε γίνει το "τραγούδι της σχέσης μας", και πολλά τηλεφωνήματα ξεκινούσαν βάζοντας το ακουστικό κοντά στο ηχείο. Ανατριχίλα, έντονος σφυγμός, μάτια υγρά...... είναι τα πρώτα ερεθίσματα που θυμάμαι.

Όπως είπα, έληξε σύντομα. Ούτε δίμηνο. Και από ποιον? Απ' τον συνήθη ύποπτο. Από εμένα !!! (Δεν το λέω για καλό Πιστέψτε με). Για λόγους πολύ περίπλοκους και δύσκολους, που δεν είναι της παρούσης. Η κοπελιά, ως έντονα ερωτευμένη,..... Έ ξ α λ λ η . Σχεδόν με μισούσε.

Έπρεπε όμως μετά από λίγο καιρό να της κάνω ένα τηλέφωνο. Από αυτά τα αμήχανα τηλέφωνα που πρέπει να κανονίσεις κάποιες εκκρεμότητες. Θυμάμαι ότι έτρεμε το χέρι μου από την ένταση, φοβούμενος ότι θα με ειρωνευτεί, ότι μπορεί και να με βρίσει. Θυμωμένη ήταν ! "Ο μεγάλος Θυμός". Τι ειρωνεία...... Η σειρά που αγαπήθηκε τόσο πολύ και από τους δυο μας, και το τραγούδι της έγινε τραγούδι μας, τώρα να σημάνει Τίτλο στην "Σχέση" μας !!!

Δεν ήταν εκεί,.... ακούγεται το μπιμπ του τηλεφωνητή και αμέσως μετά, σε δυνατή ένταση που σχεδόν κάλυπτε το λεκτικό μήνυμα, το " Α γ ά π η ".

Δεν θυμάμαι για πόση ώρα είχα το τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί μου? Δεν θυμάμαι πόσες ώρες, μπορεί και μέρες, έκανα να συνέλθω.................


Σήμερα όμως, αυτό το τραγούδι "ανήκει" αποκλειστικά στην Ιφιγένεια Λ. Είναι η Εμπνεύστρια της ανάρτησης, αυτή που άνοιξε το Μέσα της και έβγαλε ένα πολύ Όμορφο και Δυνατό μήνυμα. Σας το παραθέτω ακριβώς έτσι όπως το έλαβα....


"ΜΑΘΑΙΝΩ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΖΩ ΜΑΚΡΥΑ ΣΟΥ...ΣΥΝΗΘΙΖΩ ΤΟ ΘΟΛΟ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ...
ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΠΟΥΘΕΝΑ...
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕ ΕΝΙΩΘΕΣ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΣ...
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΑ...ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΜΑΘΕΣ...
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΑ....
ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΕΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ...ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ....
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΑΞΙΖΟΥΝ ΜΙΑ ΖΩΗ.....




Εγώ απλά ως ο "Δημιουργός", όπως με λέει η φίλη της η Ελένη, πρόσθεσα μια φωτογραφία και χρωμάτισα αυτά που ήχησαν πιο πολύ σε μένα......




Στίχοι: Κατίνα Παΐζη
Μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος


Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα
πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις