Η «Θυσία» του Αντρέι Ταρκόφσκι

 Η «Θυσία» του Αντρέι Ταρκόφσκι

"Νεκρός": Ο Αντρέι Ταρκόφσκι είναι, για μένα, ο Ντοστογιέφσκι του κινηματογράφου. Του αφιερώνω το παρακάτω post.

Μικρά δοκίμια

Μ. Ε. Λαγκουβάρδου

Τι θα πρόσφερες στο Θεό, για να μη γίνει ποτέ ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, που θα αφανίσει τη ζωή από τη γή; Θα μπορούσες να προσφέρεις στο Θεό τις προσκολλήσεις σου στα δικαιώματα σου στην οικογένεια, στην ιδιοκτησία, στη φήμη, στα χρήματα, στις ανέσεις; Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της αριστουργηματικής κινηματογραφικής ταινίας του Αντρέι Ταρκόφσκι «Η Θυσία». Μια θυσία που μοιάζει με την αποταγή των μοναχών, που με αντάλλαγμα τη σωτηρία της ψυχής τους προσφέρουν τα πάντα στο Θεό, στον Οποίο άλλωστε ανήκουν. Αυτό σημαίνουν τα λόγια «Τα σα εκ των σων».

Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει, λέει ο Χριστός. Και όποιος αγαπάει τη γυναίκα του και τα παιδιά του και την ιδιοκτησία του περισσότερο από Αυτόν δεν είναι άξιος να λέγεται μαθητής Του. «Πήγαινε πούλησε τα κτήματά σου και ακολούθησε με» είπε στο νέο, που ήθελε να γίνει μαθητής του. Και στη Μάρθα την αδελφή του φίλου του Λάζαρου είπε «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζει περί πολλά», δηλαδή ασχολείσαι με ένα σωρό δευτερεύοντα πράγματα, ενώ ένα πράγμα, το πιο σημαντικό από όλα σου διαφεύγει: η ψυχή σου. «Τι θα δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής του;»

Ο ήρωας της ταινίας, ο Αλεξάντερ, ένας δημοσιογράφος, προσεύχεται στο Θεό να αποτρέψει την πυρηνική καταστροφή και Του προσφέρει ως θυσία ό,τι πολυτιμότερο έχει στη ζωή του. Σαν τον μοναχό παραιτείται από όλα του τα δικαιώματα, από το δικαίωμα να έχει οικογένεια, γυναίκα, παιδιά και από το δικαίωμα να έχει ιδιοκτησία.

Σαν τον μοναχό, που είναι ο μόνος άνθρωπος που κληρονομείται εν ζωή. Ο μοναχός χάνει τη ζωή του για χάρη του Χριστού και του Ευαγγελίου πιστεύοντας στα λόγια του Χριστού, πως αυτός που θέλει να σώσει τη ζωή του πρέπει να τη χάσει. Ο ήρωας της ταινίας βάζει φωτιά στο σπίτι του, ένα αρχοντικό σπίτι στην εξοχή, που όπως φαίνεται χρειάστηκε τους κόπους ολόκληρης ζωής για να το αποκτήσει και εγκαταλείπει την οικογένειά του τηρώντας την εντολή του Χριστού, ως τη μοναδική οδό σωτηρίας μπροστά στην απειλή μιας ολοκληρωτικής καταστροφής.

Ο Ταρκόφσκι είναι Ρώσος ορθόδοξος χριστιανός. Στην ταινία του «Η Θυσία» διαπραγματεύεται ένα θέμα, που είναι η πεμπτουσία της ορθόδοξης πίστης: την προσφορά αυτών που αγαπάει στο Θεό είτε ως ευχαριστία, είτε ως θυσία για να είναι η αγάπη του έμπρακτη και η ικεσία του αληθινή. Η Εκκλησία έχει το αποκλειστικό προνόμιο της θείας Ευχαριστίας και της ευχαριστιακής ζωής. Μετέχοντας στην Εκκλησία αναγνωρίζομε ότι ο κόσμος είναι δημιουργία του Θεού και ότι εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες, αλλά διαχειριστές της πρόθυμοι κάθε στιγμή να προσφέρουμε τα πάντα σ' Αυτόν που του ανήκουν τα πάντα.

Η πράξη αυτή του ήρωα του Ταρκόφσκι φαίνεται σαν ένας παραλογισμός, σ' αυτόν που κρίνει επιπόλαια . Τον παραλογισμό αυτόν θέλει να υποδηλώσει η εικόνα στην αρχή της ταινίας, όπου ο ήρωας μαζί με τον ανήλικο γιο του, που έχει προσωρινά χάσει τη μιλιά του, φυτεύουν ένα ξεραμένο δέντρο, με την ελπίδα ότι ποτίζοντάς το, ύστερα από μακρά επιμονή, το ξεραμένο δέντρο θα ανθίσει. «Εν αρχή είναι ο λόγος» Με τα λόγια αυτά του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου αρχίζει η ταινία και με αυτά τα λόγια που τα ψιθυρίζει ο γιος του ήρωα, όταν ξαναβρίσκει τη λαλιά του, τελειώνει. «Εν αρχή ην ο λόγος. Γιατί ήταν έτσι μπαμπά;» ρωτάει τον πατέρα που λείπει.

Είναι παραλογισμός να χάνεις τη ζωή σου, για να τη σώσεις; Η εμπειρία της τέλειας αγάπης διδάσκει πως όταν θυσιάζεις στο Θεό για χάρη των συνανθρώπων σου, ανακαλύπτεις, ότι δεν χάνεις, αλλά κερδίζεις. Όταν αντίθετα δεν θυσιάζεις, το μόνο που κερδίζεις σίγουρα είναι η πίκρα της αποξένωσης. Πόσοι από αγάπη στην περιουσία τους αποξενώθηκαν ακόμα κι από τους οικείους τους; 

Η «Θυσία» του Αντρέι Ταρκόφσκι

 Η «Θυσία» του Αντρέι Ταρκόφσκι

"Νεκρός": Ο Αντρέι Ταρκόφσκι είναι, για μένα, ο Ντοστογιέφσκι του κινηματογράφου. Του αφιερώνω το παρακάτω post.

Μικρά δοκίμια

Μ. Ε. Λαγκουβάρδου

Τι θα πρόσφερες στο Θεό, για να μη γίνει ποτέ ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, που θα αφανίσει τη ζωή από τη γή; Θα μπορούσες να προσφέρεις στο Θεό τις προσκολλήσεις σου στα δικαιώματα σου στην οικογένεια, στην ιδιοκτησία, στη φήμη, στα χρήματα, στις ανέσεις; Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της αριστουργηματικής κινηματογραφικής ταινίας του Αντρέι Ταρκόφσκι «Η Θυσία». Μια θυσία που μοιάζει με την αποταγή των μοναχών, που με αντάλλαγμα τη σωτηρία της ψυχής τους προσφέρουν τα πάντα στο Θεό, στον Οποίο άλλωστε ανήκουν. Αυτό σημαίνουν τα λόγια «Τα σα εκ των σων».

Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει, λέει ο Χριστός. Και όποιος αγαπάει τη γυναίκα του και τα παιδιά του και την ιδιοκτησία του περισσότερο από Αυτόν δεν είναι άξιος να λέγεται μαθητής Του. «Πήγαινε πούλησε τα κτήματά σου και ακολούθησε με» είπε στο νέο, που ήθελε να γίνει μαθητής του. Και στη Μάρθα την αδελφή του φίλου του Λάζαρου είπε «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζει περί πολλά», δηλαδή ασχολείσαι με ένα σωρό δευτερεύοντα πράγματα, ενώ ένα πράγμα, το πιο σημαντικό από όλα σου διαφεύγει: η ψυχή σου. «Τι θα δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής του;»

Ο ήρωας της ταινίας, ο Αλεξάντερ, ένας δημοσιογράφος, προσεύχεται στο Θεό να αποτρέψει την πυρηνική καταστροφή και Του προσφέρει ως θυσία ό,τι πολυτιμότερο έχει στη ζωή του. Σαν τον μοναχό παραιτείται από όλα του τα δικαιώματα, από το δικαίωμα να έχει οικογένεια, γυναίκα, παιδιά και από το δικαίωμα να έχει ιδιοκτησία.

Σαν τον μοναχό, που είναι ο μόνος άνθρωπος που κληρονομείται εν ζωή. Ο μοναχός χάνει τη ζωή του για χάρη του Χριστού και του Ευαγγελίου πιστεύοντας στα λόγια του Χριστού, πως αυτός που θέλει να σώσει τη ζωή του πρέπει να τη χάσει. Ο ήρωας της ταινίας βάζει φωτιά στο σπίτι του, ένα αρχοντικό σπίτι στην εξοχή, που όπως φαίνεται χρειάστηκε τους κόπους ολόκληρης ζωής για να το αποκτήσει και εγκαταλείπει την οικογένειά του τηρώντας την εντολή του Χριστού, ως τη μοναδική οδό σωτηρίας μπροστά στην απειλή μιας ολοκληρωτικής καταστροφής.

Ο Ταρκόφσκι είναι Ρώσος ορθόδοξος χριστιανός. Στην ταινία του «Η Θυσία» διαπραγματεύεται ένα θέμα, που είναι η πεμπτουσία της ορθόδοξης πίστης: την προσφορά αυτών που αγαπάει στο Θεό είτε ως ευχαριστία, είτε ως θυσία για να είναι η αγάπη του έμπρακτη και η ικεσία του αληθινή. Η Εκκλησία έχει το αποκλειστικό προνόμιο της θείας Ευχαριστίας και της ευχαριστιακής ζωής. Μετέχοντας στην Εκκλησία αναγνωρίζομε ότι ο κόσμος είναι δημιουργία του Θεού και ότι εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες, αλλά διαχειριστές της πρόθυμοι κάθε στιγμή να προσφέρουμε τα πάντα σ' Αυτόν που του ανήκουν τα πάντα.

Η πράξη αυτή του ήρωα του Ταρκόφσκι φαίνεται σαν ένας παραλογισμός, σ' αυτόν που κρίνει επιπόλαια . Τον παραλογισμό αυτόν θέλει να υποδηλώσει η εικόνα στην αρχή της ταινίας, όπου ο ήρωας μαζί με τον ανήλικο γιο του, που έχει προσωρινά χάσει τη μιλιά του, φυτεύουν ένα ξεραμένο δέντρο, με την ελπίδα ότι ποτίζοντάς το, ύστερα από μακρά επιμονή, το ξεραμένο δέντρο θα ανθίσει. «Εν αρχή είναι ο λόγος» Με τα λόγια αυτά του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου αρχίζει η ταινία και με αυτά τα λόγια που τα ψιθυρίζει ο γιος του ήρωα, όταν ξαναβρίσκει τη λαλιά του, τελειώνει. «Εν αρχή ην ο λόγος. Γιατί ήταν έτσι μπαμπά;» ρωτάει τον πατέρα που λείπει.

Είναι παραλογισμός να χάνεις τη ζωή σου, για να τη σώσεις; Η εμπειρία της τέλειας αγάπης διδάσκει πως όταν θυσιάζεις στο Θεό για χάρη των συνανθρώπων σου, ανακαλύπτεις, ότι δεν χάνεις, αλλά κερδίζεις. Όταν αντίθετα δεν θυσιάζεις, το μόνο που κερδίζεις σίγουρα είναι η πίκρα της αποξένωσης. Πόσοι από αγάπη στην περιουσία τους αποξενώθηκαν ακόμα κι από τους οικείους τους; 

Αντρέι Ταρκόφσκι: ''Ο ουρανός δεν είναι άδειος...''

 Αντρέι Ταρκόφσκι: ''Ο ουρανός δεν είναι άδειος...''

Προσκυνητής

 

Ο Αντρέι Ταρκόφσκι (1932-1986) —μικρός, νευ­ρικός, βίαιος, σχεδόν ασιατικός τύπος— δεν είναι λιγότερο απαιτητικός από τις ταινίες του. Όσο αδιαφορεί για την ικα­νοποίηση του κοινού, θεωρώντας πως το έργο που έχει να κάνει πρέπει να το κάνει, χωρίς να ενδιαφέρεται για μόδες και για επιτυχίες, άλλο τόσο δεν φροντίζει να προσελκύσει τον τύπο και άλλα κέντρα κοινής γνώμης. Απεχθάνεται την κινημα­τογραφική κριτική, που τη βρίσκει στο σύνολό της μέτρια. Αποφεύγει τους δη­μοσιογράφους. Αγαπά να προκαλεί, να διακηρύττει, λόγου χάρη, παρωχημένες θέσεις του τύπου: Ο άνδρας είναι για να ενεργεί και να δημιουργεί. Η γυναίκα για ν' αγαπά τον άνδρα.
Αυτή η αποσιώπηση όσον άφορα το σχολιασμό του έργου του, μαζί με τη δυ­σκολία προσέγγισης των ταινιών του, ιδί­ως των τελευταίων, μπορεί να εξηγήσει μια σοβαρή παρεξήγηση, που είναι πια καιρός να διαλυθεί, για την προσωπική μεταφυσική του Ταρκόφσκυ. Ο κινημα­τογραφικός τύπος ιδιαίτερα, έχει παρου­σιάσει τον Ταρκόφσκυ όχι σαν ένα πιστό, άλλα σαν έναν άνθρωπο που νοσταλγεί το Θεό. Βάζουν στο στόμα του Ταρκό­φσκυ φράσεις εκατό φορές ξαναειπωμένες: «Για μένα ο ουρανός είναι άδειος» (Postif Νο 109), «Δεν διαθέτω το όργανο με το όποιο νοιώθουμε τον Θεό» (Ecran Νο 66).
Ρωτήσαμε τον Ταρκόφσκυ πώς μπο­ρούσε να συμβιβάζει τον αγνωστικισμό αυτόν με την ολοφάνερη πνευματικότη­τα, πώς μπορούσε να λέει ταυτόχρονα: «Τό νόημα της ζωής είναι να υψωνόμαστε πνευματικά» και «Για μένα ο ουρανός εί­ναι άδειος»
...Αναπήδησε: «Ο ουρανός είναι άδει­ος... Ποτέ δεν το 'πα αυτό! Πού διαβάσατε κάτι τέτοιο; Ο Μπέργκμαν θα μπορούσε να το πει ή ο Κίρκεγκαρντ! Εγώ ποτέ!»
— Για σας λοιπόν ο ουρανός δεν είναι άδειος;
— Όχι, βέβαια!
— Το ερώτημα γίνεται πιο απλό. Τι εί­ναι για σας το πνευματικό; Ποια είναι η πίστη σας;
— Πιστεύω πως ο άνθρωπος δημιουρ­γήθηκε από Κάποιον που είναι ανώτερος, που είναι άπειρος, και πως όλη ή ζωή οφεί­λει να υπηρετεί αυτόν τον Κάποιον.
— Αυτό το ανώτερο Όν εΐναι ό Θεός της χριστιανικής παραδόσεως;
— Αναμφίβολα. 

— Θα λέγατε πως είστε Ορθόδοξος;— Ναι.

— Είναι η πρώτη φορά που δίνετε μια τόσο απλή απάντηση σ' αυτό το ερώτη­μα...
— Είναι η πρώτη φορά που μου θέτουν τέτοιο ερώτημα. Οι δημοσιογράφοι ερμη­νεύουν με τον τρόπο τους. Γράφουν ό,τι θέλουν. Ή δεν καταλαβαίνουν...
— Κι όμως, είναι πολύ πιο απλό να ξέ­ρουν πως έπικαλείσθε την Ορθοδοξία μάλλον, παρά μια «κούφια», διάχυτη πνευ­ματικότητα...
— Θα θελα να προσθέσω πως βρίσκο­μαι ακόμη μακριά από αυτό προς το όποιο τείνω. Μιλάω για ένα ιδανικό, προσωπικά είμαι πολύ μακριά.
— Διαβάσαμε επίσης για σας πως είστε κάποιος που πέρασε μετά τον Αντρέι Ρουμπλιώφ «από μια πίστη στον Θεό σε μια πίστη στην τέχνη» (Etudes cinematographiques Νο 135-138).
— (Δυνατά γέλια). Καλό κι αυτό... (ε­ξοργισμένος) Ποια τέχνη; Πώς μπορεί να «πιστεύει» κανείς στην τέχνη; Ποτέ δεν πίστεψα στην τέχνη. Η τέχνη είναι η αν­τανάκλαση μέσα στον καθρέφτη αύτού που είμαστε, μιας ανώτερης ικανότητας να δημιουργείς. Δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να μιμούμεθα τον Δημιουργό. Είμα­στε πλασμένοι κατ' εικόνα Θεού, και η πράξη της δημιουργίας είναι μια από τις κινήσεις οπού γινόμαστε όμοιοί του.
— Με λίγα λόγια επικαλείστε μια θρη­σκευτική αντίληψη της τέχνης.
— Πραγματικά. Η τέχνη είναι μια προ­σευχή. Είναι η προσευχή μου. Κι αν η προσευχή μου ενδιαφέρει κάποιον, τότε η τέ­χνη μου είναι χρήσιμη. Το χρέος του άν­θρωπου είναι να υπηρετεί. Ο κόσμος φτιάχτηκε πάνω σ' ένα μοναδικό τύπο σχέ­σεως, χάρις στον Θεό, τη διακονία [=υπηρεσία προς τον άλλο]. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι άνθρωποι με το να μη διακονούν, αλλά να υποδουλώνουν τους άλλους, προσπαθούν ν' αναποδογυ­ρίσουν τη σχέση και να θεμελιώσουν έτσι την εξουσία τους. Γι αυτό η ιστορία της ανθρωπότητας δέν είναι τίποτε άλλο πα­ρά αγώνες για την εξουσία.— Αντί να πούμε διακονούν, θα μπο­ρούσαμε να πούμε ν' αγαπούν;
— Ασφαλώς.
— Και με ποιο τρόπο η τέχνη μπορεί νά 'ναι έτσι διακονία και αγάπη;
— Α... Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα μυστήριο. Είναι το μυστήριο της δημι­ουργίας. Θα μπορούσαμε να ζήσουμε εί­κοσι, τριάντα αιώνες, ποτέ δεν θα μαθαίναμε πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος, όπως δεν θ' αποκρυπτογραφήσουμε ποτέ το μυστήριο της [καλλιτεχνικής] δημιουργίας. Όταν γονατί­ζουμε μπροστά σε μια εικόνα και προσευ­χόμαστε στον Θεό βρίσκουμε τα αληθινά, τα σωστά λόγια. Με τόν ίδιο τρόπο, όταν απευθύνεις την τέχνη σου στον Θεό σαν μια προσευχή, βρίσκεις τα σωστά πρόσω­πα που θα βάλεις στο έργο σου.
— Οι ταινίες σας είναι η έκφραση αγά­πης για τον Δημιουργό;
— Θα 'θελα πολύ να το πιστέψω... Δεν υπάρχει αμφιβολία, προσθέτουμε πάντα ένα σωρό πράγματα στην δημιουργική ορμή, αλλά το ιδανικό για μένα θά 'ταν ν' απελευθερωθώ από όλα αυτά τα περιττά.
Ο Μπαχ για παράδειγμα: Να η καθαρή δημιουργία.

Από το Information Catholiques-Μετάφραση Ελ.Μάινας-περιοδικό Σύναξη- proskynitis.blogspot

Δείτε την ταινία εδώ, με αγγλικούς υπότιτλους (δε βρήκα με ελληνικούς - αν κάποιος έχει, ας μας το στείλει).

Διάβασε και αυτό, όπου και link για μια ακόμα μεγάλη ταινία του Α. Ταρκόφσκι, τον Αντρέι Ρουμπλιώφ.

ΚΑΤΑΓΡΑΦΩ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ..

6/10/09

ΚΑΤΑΓΡΑΦΩ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ..

Αυτές οι μπαλαρίνες των νεφών, υπόλευκες, χορεύοντας

σπρωγμένες από τον μεστό αέρα,

γυρίζουν αέναα μες το μυαλό μου όπως

στων αγγέλων το μυαλό αρχίζοντας

να παίρνουν χρώμα τώρα που του απογέματος η ευρεία συνείδηση ζητά να απεικονιστεί

στα ποιήματα

που μέσα στις σελίδες μου έρχονται-

Και των άλλων μουσικών οι νότες που γράφουν γαλανά πουλιά

που έφεραν την άνοιξη για τα καλά όταν οι εμπνεύσεις

του δειλινού ανάψανε

κεράκια μες τα μανουάλια των ανέμων.

Δεν κατανοώ τίποτα από θάνατο -κι ας κατατρύχομαι

από μανίες πουλιών που ανοίγουν

στην μέρα τους διθυράμβους δοξαστικούς

για τις ηλιόφιλες νεράιδες-

Έχω κρατήσει μέσα μου τα παραδείσια δώρα

και την πρώτη αθωότητα του κόσμου-

Χαρές μιας άλλης ηδονής γεμίζουνε τις τσέπες της ευαισθησίας μου

με άφθονο χρυσάφι

Και καταγράφω αυτά τα αισθήματα που οι πρωτόπλαστοι ευτύχισαν

να έχουν..

Έλα αλήτη ο μέσα μου, έλα επαίτη

φέρε το σκίρτημα που έχεις φέρε

το δώρο του ανυποψίαστου που δεν φαντάστηκε ποτέ

ωραίος που είναι ο κόσμος-

Κι άσε να σε αγγίξει αυτός ο άνεμος που συνεπήρε

τις λέξεις σου πριν γίνουν επεισόδιο φωτιάς

μέσα στην επικράτεια της γλώσσας..

4/10/09

ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΑΡΑΓΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΩΣ;.. ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μια θρυμματισμένη πραγματικότητα ανυπάκουη στις
διαθέσεις των ονείρων μου μ’ ακολουθεί.

Οι μέρες γεμίζουν έναν παράξενο άνεμο
που δεν φτάνει πουθενά

Είναι συνέχως σ’ ένα σημείο μηδέν

Όλα γυρίζουν

Σαν σκέψεις λυπημένες σε μια δίνη που σε παρασύρει σε
μια πιο νωχελική μοναξιάς νύχτα..

Θα φτάσει άραγε αυτό το φως την ευκρίνεια που θέλεις;

Θα αρκεί ο θεός;

Πάντα με έλλειμμα καρδιάς θα ζουν οι άνθρωποι..

Να ξέρεις φιλοσοφώντας λευκά να γίνεσαι ξάφνου πολύχρωμος..

Έστω και αν ποτέ δεν σε καταλαβαίνουν..

Τώρα
που οι λέξεις καβαλικεύουν άλλα νοήματα και
πολυσήμαντες
μπαίνουν μέσα σε ένα ποίημα που τρυπάει από παντού
η μοναξιά-

να χάσει βάρος ελπίδας..

3/6/09

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ..

Εύκρατη συνείδηση - και προπαντός

εύκρατη αγάπη:

για τα μυστικά της γλώσσας…

Αυτής της γαλανής θρησκείας

που πνέει ούρια

χιλιάδες χρόνια-και μας ενώνει..

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ..

Ζάρια της μοίρας που ρίχνονται όταν κάπου αλλού σχηματίζει

μουσικές των φιλιών η χαρά

Μες από θραύσματα στο όνειρό σου και ξανά

ας ορίζεις εσύ το βασανάκι της θλίψης.

Έχεις νιώσει το χάος- και τώρα

πονάνε γύρω σου οι πραγματικότητες-

όπως να σκάζουν βόμβες..

Ιδρώνεις αίμα,

μελάνι καυτό-

σε τρώει η απελπισία.

Καρφώνεις εαυτόν στο δοκάρι του λόγου, νομίζοντας

θ’ αναστήσεις των λεξιλογίων το αρχαίο κουφάρι..

Και πράγματι!

ήμαρ-ημέρα φάος-φως ηέλιοιο- του ήλιου.. Προχωρά

μες τον χρόνο η λέξη-

Σαν νόημα που όταν ωρίμασε άλλαξε λίγο την μορφή του..

Εμείς

που στοχαζόμαστε λευκά και ξέρουμε

τι είναι μες τον χρόνο η υπεροπλία

θέλουμε να κρατήσουμε πιο ζωντανή ετούτη την ανάσα

των ψηφίων που ορίσανε

τα φιλοσοφικά χρυσάφια που μας κληροδότησαν σεβάσμιοι

γέροντες

που φέραν αξίες του ανθρώπου πιο ψηλά…

Η ΖΩΗ..

Η ζωή είναι άδικη- δεν θα την επαναλάβεις…

Φυτά στον ήλιο του καλοκαιριού, χόρτα

καμένα και σκέψεις

που μυρίζουν θυμάρι..

Στα χέρια τις κρατάς- μ’ ένα τίποτα

βάρος είναι-

Και μέσα σου η μέρα σχηματίζει

μουσικές σοφίες

γραμμένη ιερογλυφικά..

ΑΓΝΟΙΑ..

Εγώ που δεν ήξερα ότι τα πιο όμορφα πράγματα είναι

καμωμένα

από ύλη ανέμου

κράτησα ένα βράδυ στην αγκαλιά μου το σώμα μιας γυναίκας

φωτιάς

που χάθηκε το άλλο πρωί

αφήνοντάς μου

έναν κοφτερό πόνο και μιαν ανάμνηση από άγριο πόθο

παίρνοντας μαζί της

-σαν ένα φως που μου λείπει πια-

την σκέψη

όπως καρφώνεται μες την καρδιά του χρόνου…

ΠΟΥΛΙΑ…

Να καταλαβαίνεις μόνο την χαρά της ζωής και το φως

την ώρα που όλες οι φιλοσοφίες ξεγράφονται..

Καθαρότερο ένα χείλι που φίλησες-

Πορφυρό και ένδοξο ανοίγει

των άλλων κόσμων διάσταση..

Πουλιά σαν ριζικό ψυχής που φεύγει..

Πετούν χαμηλά, δεν γίνεται

να ξεκόψουν μονομιάς απ’ το χώμα..

Ζυμωμένα απ’ αυτό φτερουγίζουν

μ’ ένα αίνιγμα κομματάκι απλό…

ΤΟ ΦΩΣ…

Το φως ανθίζει σαν ένα δέντρο που το βρήκε η άνοιξη..

Μικρά μυστικά ρόδα σαν ολόχυμες ηλιαχτίδες λένε την ρώμη

του..

Μια σάλπιγγα εφόδου το φέρνει ψηλά-

Όπου γκρεμίζονται όλα τα σκοτεινά μέσα μας τείχη..

ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ..

Παράξενο που όλη την ζωή μου έχω μιλήσει φώτα σκοτεινά

και ψυχές που κλαίνε.

Ένα νοημάτων μάκρος που σαν το αρχίζεις δρόμο -μακριά σε πάει

μιας παράξενης θλίψης.

Και μετά ψάχνω μα δεν μπορώ να εννοήσω πως

η γη το ίδιο περιστρέφεται γύρω απ’ το πείσμα του ανθρώπου

η τρελή…

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ..

Σιλουέτα ευκίνητη που δρασκελά μέσα στην νύχτα έναν τόπο

φεγγαριού-

Γυναίκες περπατώντας αργά, κουτσομπολεύοντας τις άλλες

που την ώρα εκείνη ερωτεύονται κι αναστενάζουν

κάτω από πολλά σημαίνοντας φαλλούς.

Τώρα που το βράδυ προχωρά και μια μνήμη

δύσκολη μέσα μου ανάβει τσιγάρο να ξεχαστεί

στο νυχτερινό απαλό αεράκι..

ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ..

Όπως συμβαίνει μες σε μια φωτογραφία:

Πρόσωπα που διψάνε για έναν μνήμης έρωτα,

Σπίτια των άλλων εποχών, αυλές, τριαντάφυλλα

και μια μικρούλα λεμονιά που μες την θύμηση

ακόμα δίφορα ανθίζει..

Στα βράχια δίπλα στην ακύμαντη θάλασσα

γλιστρά ένας τεμπέλης γυμνοσάλιαγκας.

Παιχνίδια στα νερά και μια ευχή που έριξες

στα άπατα της θάλασσας σήμερα να σε συναντήσει.

Γελούσε η κοπέλα: ήλιους ολάνθιστους..

Ένα απαλό αεράκι έγραφε

μία παράξενη σονάτα

Στο στήθος του μεσημεριού- της ζέστας

έψηνε γλυκό ψωμί….

ΠΥΘΑΓΟΡΙΔΑ..

Τηρείς σιγή..

Πυθαγορίδα που το ξέρω θα εισέλθεις με την φρόνηση των λόγων σου

στην ευκτική ώρα των αποσπασμάτων της μέρας-

Θείος ο κόσμος σου!

Ελληνικά σου μυστήρια!

Δίκηρο, τρίκηρο: νόμος του δύο,

νόμος του τρία.

Χορεύεις όπως να χαιρετάς

τον κύκλο των αστερισμών που μέσα σου μιλάνε..

Ηθική που πλαταίνει αξίζοντας

Λόγων μεγίστων το απαύγασμα…

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

AΓΕΛΑΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑ - ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΤΑΙΝΙΑ - ΛΥΚΑΩΝ ΕΛΛΗΝ

"Without Arms" MFA Thesis Animation by Alek Vacura

"Without Arms" MFA Thesis Animation by Alek Vacura from Alek Vacura on Vimeo.

Kοινωνία ανέραστη..

10.30.2012

Kοινωνία ανέραστη..

Μια κοινωνία που δεν επαναστατεί για ότι την αδικεί μια κοινωνία καθολικά καθηλωμένη,σημαίνει πως είναι μια κοινωνία που δεν έχει πλέον την ικανότητα να ερωτευτεί.
Τους αφήσαμε να μας βιάσουν την ικανότητα να ερωτευόμαστε, την ζωή τους ανθρώπους την φύση. Και τα πάντα γύρω μας που δηλώνουν ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθεριά..
Αν μη τι άλλο, 
τι άλλο να είναι μια επανάσταση εάν δεν είναι έρωτας;

8.24.2012

Λίγο ακόμα, φτάνουμε..

Έλεγχος: Άπαντες παρόντες.

Κατάσταση: 'Ολοι στον μικρόκοσμο τους.

Στιγμα: Λίγο πριν την επανένωση με το άπειρο.

Πραγματικότητα: Mόνο το σημείο που σε αφορά.

Ευσυνείδητοι: Άπαντες απόντες.

Ελεύθεροι: Mόνο οι νεκροί.

Ουτοπία: Μα αυτό που ζεις.

Το ζητούμενο: Η αγάπη;

Ζωντανοί: Μόνο αυτοί που δίνονται.

Το λάθος: Οι ίδιες οι λέξεις.

Συμπέρασμα: Λάθος προσεγγιση μάλλον δεν υπάρχει σκοπός.

Σωτηρία: H ανάγκη ή αλλιώς θρησκεία ή αλλιώς φόβος.

Ιδιότητα: Mα καλά ποιος μαζοχιστής είναι αυτός που έδωσε μυαλό,στο ίδιο το πρόβλημα για να λυθεί;

Ψέμα: Oτι μοιάζει με αλήθεια και το ανάποδο.

Αλήθεια: H αγκαλιά σου.

Ψευδαίσθηση: Η μόνη αλήθεια που μπορώ να εμπιστευτώ.

Χρώμα: O ήχος.

Ήχος: Η μετάβαση από την ζωή στον θάνατο

Λογική: Aς γελάσω! Είναι πολύ νωρίς ακόμα!

Ελπίδα: Δεν ασχολούμαι με το ανύπαρκτο.

Ειρωνεία: Nα θεωρείσαι.

Σοφία: H ίδια η στιγμή.

Μοναξιά: Το σύμπαν των ανθρώπων.

Αναρχία: Tα όνειρα των παιδιών.

Τρέλα: Nα νιώθεις μόνος.

Έρωτας: Tα πάντα για το μαζί.

Προορισμός: Nα χάσεις το εγώ.

Μεθοδολογία: Όλα εγώ θες να στα πω;

Νόμος: Η αμφισβήτηση.

Ουσία: ενωσουμεταπαντα.

Θεός: Oι ψυχές μας.

Ψυχή: Η φαντασία μας.

Ταχύτητα: Tο φως.
Όχημα: O πόνος.

Σύμπαν: Οσο το καταλαβαίνεις τόσο πιο μυστήριο γίνεται.

Λύση: Είναι να μπερδευτείς.

Χάος: Το σπίτι μας.

Λίγο ακόμα, φτάνουμε..

8.19.2012

Αφιερωμένο..

Κατανοώ την ανάγκη σου
να φορέσεις ότι βιτρίνα θες, 
για να δικαιολογήσεις την ύπαρξη σου,
σε τούτον τον κόσμο.
Αλλά για να σου πάει,
πρέπει και να είσαι πρώτα..

7.04.2012

Μαζί με ένα κρυφό γαμώτο..

Μια δύσκολη μέρα σαν κι αυτή,
του αποχωρισμού της κοινής πορείας δυο φίλων. 
Μαζί με ένα κρυφό γαμώτο,
που τόσο πολύ ώρες τώρα με βασανίζει. 
Με κάνει κιόλας απλά ν΄ αναρωτιέμαι. 
Τι είναι αυτό που σε καθορίζει με τον άλλο,
για να σημαίνει πως είσαι φίλος;
Μα δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο,
αν ο ένας δεν κουβαλάει τον άλλο μέσα του..


*Αφιερωμένο στο φιλαράκι μου,στους κοινούς μας αγώνες,στα κοινά μας όνειρα και στις κοινές μας προσδοκίες για έναν κόσμο δίκαιο και τίμιο. Όπου και αν είσαι όπου και αν είμαι θα είμαστε πάντα μαζί ακριβώς στο ίδιο το σημείο.Όταν θα κοινωνούμε και θα πράττουμε τις αξίες και τις ιδέες που μέσα μας ξυπνήσαμε και οραματιστήκαμε ..και σε όλους αυτούς που δεν σωπαίνουν..

6.26.2012

Κινδυνεύουμε!!!

Ζητούνται άνθρωποι επειγόντως,
για να δημιουργήσουν κοινωνία..
Εμείς δυστυχώς δεν το καταφέραμε
και ας αυτοανακηρυχθήκαμε άνθρωποι.
Στείλτε ότι έχετε,
όπως και αν λέγεστε ότι και αν είστε
τέλος πάντων κάτι καλύτερο από μας
δεν μπορεί θα είστε...
Είστε η τελευταία μας ελπίδα, αν υπάρχετε
και αν το βρίσκεται και ενδιαφέρον να ασχοληθείτε.
Ελάτε και για διακοπές αν θέλετε,
να δείτε και πως είναι..
Και μόνο από περιέργεια κανείς,
αξίζει να δει από κοντά πως φτιάχνεται η βλακεία.
Αν υπάρχουμε ακόμα, κάποιοι θα σας περιμένουμε..
Αποστείλατε την επιθυμία σας άμεσα.
Κινδυνεύουμε!!! 
Τοποθεσία η Γη..

5.28.2012

Η ασήμαντη μου ύπαρξη..

Όλα είναι τόσο απλά 
και με τόση σοφία καμωμένα,
που σου παίρνει σχεδόν 
και μια ζωή για να το νιώσεις.
Ακόμα και το πέρασμα 
ολόκληρης της ανθρωπότητας
να εκπληρωθεί να σβήσει να χαθεί,
δεν το βρίσκω και τόσο σοβαρό..
Ο ήχος από αυτό το αεράκι που γρυλίζει,
έξω από την πόρτα μας, πάντα θα ηχεί 
και χωρίς να υπάρχουνε αυτιά να τον ακούνε.
Πόση ασήμαντη μου μοιάζει,
τούτη την ώρα και αυτή εδώ η ύπαρξη μου.
Όσο σημαντικός είναι ένας λογισμός 
που έρχεται και φεύγει..

Έστω ένας βασιλιάς..

Σ΄ένα απόκοσμο μέρος του σύμπαντος,
σε μια γειτονία μοναχική,
ζούσε ένας λαός κι ένας βασιλιάς.
Μια μέρα όμως πέθανε ο βασιλιάς
και ο  λαός θρήνησε,
έκλαψε πικρά για τον χαμό του.


Την επόμενη μέρα,
μάθανε πως ήτανε δικτάτορας..
Και περάσαν αιώνες από τότε 
και χρόνια ατελείωτα.
Εγιναν πολέμοι και μάχες τρομερές
και ο σωστός πότε δεν βρέθηκε.


Μια μέρα όμως πέθανε και ο λαός,
μέσα στην αυτοκαταστροφική
του αγωνία να τον βρει..
Αυτόν τον σωστό τον ιδεαλιστή,
δε σκέφτηκαν σωστά δεν είχανε πυγμή
η μήπως ποτέ δεν ένιωσαν οι λαοί σαν αδερφοί;


Κοίτα να δείς μια ειρωνία
που δεν υπάρχει τώρα κανείς..
Ούτε λαός ούτε ιδεαλιστής,
μόνο χάος και μια τραγική σιωπή.
Ούτε κι έστω ένας βασιλιάς,
να τους θρηνήσει και αυτός με την σειρά του..

4.30.2012

Αναζητώντας τον αυτοδίδακτο..

Μας εκπαιδεύουν χιλιετίες τώρα  να μάθουμε πως

πρέπει να παλεύουμε για να κερδίσουμε περισσότερα.

Γίναμε οι πιο τέλειες μηχανές οι πιο τέλειοι δούλοι,
της πιο μεγάλης αυταπάτης του ανελέητου κέρδους.

Αν θες να εξουσιάσεις κάποιον πρέπει να τον πείσεις

οτι οι πράξεις του εξυπηρετούν το προσωπικό του συμφέρον,
αρκεί να χρυσώσει το κλουβί του..

Και τώρα όσος χρόνος μας απέμεινε πριν από την τέλεια καταστροφή.

Γενναία θα πρέπει να αναζητούμε  το μονοπάτι,

που θα μας βγάλει στους δρόμους

των αυτοδίδακτων ανθρώπων παρά του συστήματος..

Χάρης Ελευθεριάδης,από το blogspot http://eglovismenoistigi.blogspot.com/

4.15.2012

Ήταν μια ακόμη Κυριακή..

Ήταν μια ακόμη Κυριακή, ήταν μια λαμπρή ακόμη..
Μαζευτήκαμε και πάλι όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί,
στις εκκλησιές στα σπίτια στις υπαίθρους και στις θάλασσες.
Είπαμε πολλά, φιληθήκαμε και είπαμε και τα χρόνια μας πολλά.
Γελάσαμε και είδαμε την φύση να ανθίζει και να ανασταίνεται,
κόντρα να πηγαίνει στο εξασθενημένο φιλότιμο του ξεσηκωμού μας..
Πότε αυτός ο τόπος άντεξε μαχαίρι και σκλαβιά;
Ένας από εμάς έπεσε νεκρός, λίγες μέρες πριν μα πως το ξεχάσαμε;
Ένας από εμάς έκανε την πρώτη θυσία, στον αδιαφανή πόλεμο που μας κήρυξαν δωσίλογοι και θρασύδειλοι κατακτητές.
Έπεσε για μας και να μας δείξει ότι υπάρχει μέτωπο
και πως ο πόλεμος ξεκίνησε ή ποτέ δεν είχε πραγματικά τελειώσει..
Δεν εξηγείτε αλλιώς, ο κόσμος μας φοβάται να ξυπνήσει σύντροφε
γιατί μετά θα πρέπει να κάνει και κάτι γι αυτή του την αφύπνιση..
Είπαμε πολλά για ακόμη μια φόρα ήπιαμε και φάγαμε καλά,
μα κανείς μας δεν μίλησε για επανάσταση, 
κανείς μας τον αδιαφανή αυτόν πόλεμο 
που ζούμε να σχολιάσει δεν τόλμησε
και για τους νεκρούς που πέθαναν και γι αυτούς που ζούνε σα νεκροί,
ούτε κουβέντα..
Ήταν μία ακόμη Κυριακή θλιμμένη ή χαρωπή δεν ξέρω,
με κλαρίνα γεμάτη και τραγούδια και με μια συνείδηση στρεβλή.
Μα πως μου μοιάζει σαν την καινούρια των ημερών, αποφυγή..


..με μεγάλο σεβασμό και δέος στην μνήμη του αγωνιστή Δ.Χριστούλα 
Χάρης Ελευθεριάδης 

3.22.2012

Εκείνη την ημέρα..

Το μόνο όπλο που είχε ποτέ το σύστημα
ήταν ο δικός σου φόβος..
Όταν ξημερώσει εκείνη η μέρα 
που οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν βαθιά 
πως δεν έχουν τίποτα να χάσουν πλέον.
Αφού έχουν χάσει το δικαίωμα να είναι άνθρωποι..
Εκείνη την ημέρα ο φόβος θα γίνει επανάσταση
και η επανάσταση θα φέρει την δικαιοσύνη 
και η δικαιοσύνη θα φέρει το σύστημα,
στα χέρια των λαών..

3.10.2012

2.03.2012

Εγκλωβισμός.

Δεν αντέχω να μην σου δείχνω το πως νιώθω..
Μα φοβάμαι κιόλας, 
μην σε εγκλωβίσω στο πάθος 
και μου φύγεις..

1.30.2012

Μια ανάρτηση και ένα βίντεο αφιέρωμα για το blog από το ΑERIKO..

Τα λόγια μου φαίνονται λίγα για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη για την τιμή που μου κάνεις..
όταν η φιλία, μας οδηγεί στην τέχνη, μπορώ να νιώθω μόνο την παρουσία των αγνών αισθημάτων αυτής της αξίας  .....Επί της ουσίας.....

1.28.2012

Είμαι ακόμα ζωντανός..

Που βρίσκεσαι αγάπη μου,υπάρχει τελικά τόπος που να χώρεσες; Έχω ανάγκη να σε δω, νιώθω τόσο απαρηγόρητος αυτές τις μέρες και είναι τόσα πολλά που θέλω να στα πω.

Θέλω τα χέρια σου, αυτά τα λευκά σου χέρια, μόνο αυτά θα μπορούσαν να με παρηγορούν κάτι τέτοιες στιγμές.

Θυμάσαι που στο έλεγα συχνά και συ μου ΄γνεφες "δικά σου είναι αγόρι μου".

Σου ΄χω ΄γραψει εδώ και καιρό αυτό το γραμμα και ήθελα να στο στείλω μα δεν ήξερα τι διεύθυνση να γράψω επάνω του..

Ήθελα μόνο να σου πω τα νέα μου κορίτσι μου, 

πλέον γυρνάω τα βράδια στο σπίτι από την δουλεία ότι και να κάνω όμως δεν τα καταφέρνω.. Είσαι πίσω από όλες τις κινήσεις μου, γελάω και νιώθω 

πως είσαι συ, μιλάω και είναι λες και τα λες εσύ,αγαπάω και είναι όπως αγαπάς εσύ, καμιά φορά νομίζω ότι δεν είμαι εγώ αλλά εσύ, ναι μάτια μου εσύ..

Ξέρεις εδώ δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα, οι άνθρωποι 

παλεύουν ακόμα για δικαιοσύνη και αυτό που τους δίνουν είναι μόνο μια δήθεν ελεημοσύνη. 

Καμιά φορά πάω και στα παιδιά, δεν λέμε πλέον τίποτα  για σένα.Ξέρω ότι τους έχω κουράσει να τους μιλάω για σένα και με ΄χουν κουράσει και αυτοί, που ξέρω ότι δεν αντέχουν άλλο να τους λέω πως νιώθω.. Και έτσι δεν λέμε σπουδαία πράματα. 

Αυτοί μου λεν να σε προδώσω αγάπη μου, ακούς; 

Nα σε προδώσω, μα τι φίλοι είναι αυτού που θέλουν να προδώσω τα συναισθήματα μου; 

Περνάω συχνά από το σπιτι μας,

ένα άλλο ζευγάρι μένει τώρα εκεί κι από τι έχω δει,

της αρέσουν κι εκείνης τα λουλούδια.

Είναι γεμάτος πάλι ο κήπος μας αγάπη μου, ακούς; Γεμάτος! 

Είναι  γεμάτος τριανταφυλλιές λίλιουμ, γλαβιόλες, υακίνθους, ελικόνια, και ένα σωρό άλλα. Έχουμε άνοιξη τώρα κι όλα είναι ολανθισμένα! 

Ξέρω πως θα ξετρελαθείς γι αυτό στο λέω..

Που είσαι αγάπη μου μου λείπεις τόσο και φοβάμαι. 

Τη ζωή που δεν την μοιράζομαι μαζί σου, δεν ξέρω πως να την λέω πια..έφυγες και την πήρες μαζί σου.. 

Η φυλακή της απουσίας σου..σκέφτηκα ένα όνομα μια ταμπέλα,ξέρω πως δεν σ αρέσουν έτσι το ΄κάνα για να σε πειράξω και για να προσδιορίσω και γω κάπου τον χώρο μου.. 

Πάντα ήθελες να σαι ελεύθερη και σε θαύμαζα γι αυτό, θυμάσαι πως κυνηγούσες τις πεταλούδες στη Σαμοθράκη και μου ΄λεγες πως "δε χρειάζεται να ζεις πάνω από μιαν αυγή αρκεί μόνο αυτή που ζούμε σήμερα.."

Να κι αυτές πόσο αθώα έρχονται να κάνουν μια βόλτα στον κόσμο μας και να φύγουν έτσι απλά..

Τις νύχτες λυγίζω μωρό μου και με καλεί συνέχεια αυτός

και να τον καλώ και ΄γω ξέρεις καμία φορά..

Είναι και που φοβάμαι να μην ερχόμαστε τελικά από το τίποτα και να πηγαίνουμε προς το τίποτα.

Να έρθω και να μην είσαι εκεί! Το φαντάζεσαι αγάπη μου; 

Και ένας λόγος που ακόμη υπάρχω στον κόσμο που σε γνώρισα είναι επειδή δεν θέλω να πεθάνει μαζί μου αυτό που νιώθω για σένα και χαθείς και συ μαζί του αγάπη μου...

Γι αυτό θέλω να ξέρεις πως είμαι καλά και πως είμαι ακόμα ζωντανός..όσο είσαι ζωντανή και συ στην σκέψη μου..Νεκρή αγαπημένη..

1.27.2012

Ώρες ανίας..

Εκείνες τις ώρες που τείνω σε ανία,
φοράω τη μάσκα του ποιητή.
Εξάλλου πόσο να κοστίζουν,
μερικές λέξεις ακόμα..

1.23.2012

Από τις λέξεις..

Πόσο αξιοθρήνητο μοιάζει στους αιώνες
το χρέος που χεις ποιητή.
Οι άνθρωποι ν΄αποζητούν να πιαστούν
απο τις λέξεις..
κι όχι από τους ανθρώπους.

1.15.2012

Η πατρική συμβουλή..

Παιδί μου, στον κόσμο αυτό αν ποτέ θα ΄ρθείς..
Πατέρα, ποτέ σου μη με πεις.
Γιατί δυστυχώς οι άνθρωποι μας έμαθαν,
αυτόν ποτέ να μην αμφισβητείς..

12.27.2011

Ευτυχία είναι..

Ευτυχία είναι που βρήκα εσένα αγάπη μου,
μες το πλήθος των ανθρώπων..


Ηamburg
wer will ,der kann..

12.23.2011

Για να μην λένε..

Νιώσε ότι θέλουν να νιώσεις για να μην λένε.

Πες ότι θέλουν να πεις για να μην λένε.

Γίνε ότι θέλουν να γίνεις για να μην λένε.

Και τίποτα εσύ να μην λες αυτοί θα λένε..

..αφού τους άφησες να λένε.

Ζήσε τη ζωή σου όπως την θέλουν να την ζεις για να μην λένε.

Πάρε και κάτι σε γιορτή αφου θα πάμε για να μην λένε.

Ντύσου και καλά μιας και ήρθε Κυριακή για να μην λένε.

Μη λες και πολλά όταν ακούν για να μην λένε.

Και αν ποτέ πεις και κάτι που είναι δικό σου

και εκφράσεις κατιτίς μοναδικό σου.

θα δεις πως θα υπάρξουνε και στόματα

που θα πάψουνε να λένε..

12.17.2011

Το πορτοφόλι.

Γιορτινές μέρες που είναι,

είπα να κατέβω στην αγορά της γειτονιάς,

να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου.

Σ΄ ένα μαγαζί με διάφορα αξεσουάρ,

μου καρφώθηκε στο μυαλό ένα δερμάτινο ποτροφόλι.

Θυμάμαι με πόση χαρά το αγόρασα,

και πόσο γεμάτος ένιωσα

με ΄κείνη την εφήμερη αίσθηση..

Είναι μέρες τώρα που αναγκαστικά κάθομαι εδώ,

κλείσμένος στο διαμερισμά μου.

Και να τώρα όπως το κοιτάω ανοιχτό,

επάνω στο γραφείο έξαφνα διαπιστώνω,

άδειος εγώ,

άδειο και το πορτοφόλι..