απροστάτευτος απόστρατος

Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2012

απροστάτευτος απόστρατος

Συλλήψεις πολλές. Λήψεις: άστεγοι, ως κι αγάπες άστεγες.
"Μου έστειλες απόψε μήνυμα -;- ... μ' έστειλες στον απέναντι τοίχο"
Προσαγωγές πολλές. Αγωγή ανάγωγη και πού να διαμαρτυρηθώ -;-
Οι κρότου - λάμψης κούφαναν τον κόσμο κι έγινε άοσμος.
'Αλλος ένας χαμένος εμνημονεύθη. Και τι -;- Έμεινε στην πίστη και στ' αγιόκλημα.
Εντάξει. Στέκομαι. Μην τρέμεις.
"Σου τηλεφώνησα κιόλας. Απόψε." ...δεν άκουσα. απάντησες -;-
Α! Ξέχασα να σου πω: Στη διαπραγμάτευση με τον Υπουργό της τάξης, έμεινε απροστάτευτος ο πολίτης. Καλό σου βράδυ..

Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2012

"...κι ας μη με λένε Γιάννη...πάλι φονιάς τους γίνομαι.."

Όταν το κράτος με δολοφόνησε
είχα την αγριάδα του
βράχου στην όψη –
φονιάς γαρ - και
τη χροιά του μανιώδους
καπνιστή στο στόμα..
κρατούσα το ντουμάνι του

Όνειρου - μαχαίρι για
σφαγή στους γλύφτες των
τόκων και μάτια πλάνα στα
κορίτσια του δρόμου - μια
τύφλα χαδιού μονάχα γι’
αλάνια - αγόρια της φυγής...σε
μόνιμη παρεξήγηση με τον
τσαμπουκά των
νυχτιάτικων σούρτα και
φέρτα των νόμιμων
παρακμιακών γεγονότων..
Όταν οι νταβατζήδες με
πάτησαν έφτυσα γάλα της
μάνας και πίκρα του παιδιού...
Γιατί, ήμουν εγώ ο φονιάς...
και Γιάννη ας μη με λένε..
μόνο συνάθροιση βοής
προγονικής σε
παρεμπόδιση έργων -
σειρών ρομάντζας μέσα στη
θάλασσα - στους
ατελεύτητους βυθούς που
έπινα ίσκιους κοραλλιών και
χάος του χάους..σε μια
στροφή μου...το
κεφάλι κρέμασε - σα
να ΄γειρε στη ..θεά μου που
άργησε να φανεί και
χειμώνιαζε βαριά και πιο
βαριά ακόμα - στη θεά που
είπα: ατελεύτητη και έμπυρη μ'
εμπύρετη διάγνωση στα χείλη –
σταγόνα σάλιου που
προστάτευε σάρκινη την ψυχή μου..
Κι είμαι εγώ ο φονιάς και
πιστέψτε το με
ταυτοποίηση των λόγων μου και
φωτογραφιών...που έσυρα εδώ
όταν τη μια επικηρύχτηκα κι όταν
την άλλη άναψα αργά το
τσιγάρο και νύχτωσε πολύ –
περπατημένη νύχτα που
σάλεψε ερωτικά και
παθιασμένα το μυαλό μου..
Κι είχαν ανατριχιάσει τα
θέλω μου στην πίστα των
χορών..και χόρεψα πολύ…
για πρώτη φορά – μ’ όλες τις
σκιές κι ιδέες των θαμώνων.
Και σήμερα – μετά τον αποκεφαλισμό μου – και δεν το περίμενα, αγάπη να φανείς – σαν πρώτη φορά να σ’ άκουσα…γονάτισα να προσκυνήσω – πιστός σου και θεϊκός – αντίδοτο της σκιερής ζωή μου – να προσκυνήσω τη λεωφόρο που γκάζωνα κι έτρεχα λαχανιάζοντας τα χιλιόμετρα – για χίλια στο άπειρο φτερά και ύψος – έτσι, που την επόμενη φορά που το κράτος θα με δολοφονήσει, να με κόψει στο ύψος της καρδιάς…γι’ άλλη ζωή να μην είμαι.. μόνο στη δικιά σου να χυθώ κι εκεί μετά να εξατμιστώ…θάλασσα εσύ…δάκρυ εγώ.. Κι έτσι ..σε περιμένω..κι ίσως και όχι – πυθείας λόγια απροστάτευτα νεφών..και μόνο η φωνή σου, μικρό…να ΄ναι ξανά να μ’ ανταμώσει και..να σου πω, πώς με βιάζει το παρακράτος και πώς με κόβει και πώς εγώ γλώσσα του βγάζω, καθώς το μάτι σου κλείνω και σε καλώ στον πρώτο μας χορό.. την ώρα που τα κράτη όλα δολοφονούν..

_________________ Προμηθεύς Πυρφόρος ___________________

Πέμπτη, 15 Νοεμβρίου 2012

κραυγή -!-

Εφτά σταγόνες σάλιο
το υπερβατικό γαύγισμα
και παίρνει το δρόμο
στο πέρασμα της ανατροπής,
όταν με μανταλάκι ξεχασμένο
από την πλύση των μπαλωμένων μαύρων -
των χρόνων της δουλείας -
στο σκοινί της
αποκάλυψης των κρεμασμένων ερπετών,

που ηγέτες λογίζονται ακόμα
όταν με σαπούνι πράσινο φθηνό-
για να γλιστρά στο λαιμό τους -
εξαφάνισε το μικρό του εγώ,
κι έχτισε μια νότα ακόμα
στην αθανασία της ποίησης
την ώρα που η μακιγιαρισμένη σε στυλ Σαπφούς
κ α τ α ρ ρ έ ε ι, και οι σύνδικοι ληστές
εξανεμίζονται - καταδότες μιας ζωής, μιας
θλίψης, κι ενός ονείρου λευτεριάς,
από χρηματισμένους θεούς,
που έγιναν εικόνες και αγάλματα
στη ματαιοδοξία και
παγίδες έστησαν για τους νηστικούς.

Νηστικός τους κάθισα
από ψηλά να τους ορώ.
Τέρατα σε αποσύνθεση,
που ακόμα νομίζουν
ότι στεφανώνονται δάφνες..

Μονάχοι οι λύκοι αποχωρούν
και χωρούν ήλιους
πιστοί κι ανίκητοι - κι ας μη το ομόλογησαν ποτέ
ούτε στον εαυτό τους -

Η Ποίηση έχω να πω
δεν έχει αφεντάδες ωρέ!

 ______________________________________

(τη μέρα σήμερα θα την έχω μαζί μου, σε όσες ζωές μου... βαθιά στην καρδιά μου φυλαχτό, που ακόμα αναγκάζουν κάποιοι να σκύβουν άνθρωποι για εφτά χιλιάδες εφάπαξ ευρώ - για μαστιγώματα χρόνων, και μια θέση δούλου.
στα 12 χρόνια μου στο Alter, στους συναδέλφους μου, που ήθελα πάντα να είναι - να είμαστε μονιασμένοι κι αγωνιστές για μια όμορφη πορεία. Σε όλους μας, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα για μια λεύτερη και αχρημάτιστη ζωή.
Στους Νεκρούς του Πολυτεχνείου, σε κάθε βασανισμένο του κόσμου τούτου. Με ψηλά το κεφάλι αδέρφια θα Νικήσουμε!)

Προμηθεύς Πυρφόρος

Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2012

ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!

Δεν ξεχνούσε ποτέ να μας μιλάει για την κατοχή. Γύρω απ' την ξυλόσομπα - τώρα καπνικούς φόρους ετοιμάζουν (ανασκαλέψανε τα τεφτέρια του βυζαντίου) - γύρω απ' την ξυλόσομπα καθόμαστε στα σκαμνιά μας, και μας διηγόταν. Τα παράθυρα με τις εφημερίδες, το βρεγμένο ψωμί με τη ζάχαρη, για να'χει λίγη γλύκα, η κοιλιά, πάραυτα, να γουργουρίζει ασταμάτητα, κι εκείνοι... Κι όταν έλεγε, κι εκείνοι...ανατρίχιαζε να πω -;-.. να πω..τρόμαζε το βλέμμα της, παρ' όλο που ήταν ακόμα παιδικό -;-

.. Εκείνοι.. Δεν τους είχε δει ποτέ, αλλά μπορούσε να στους περιγράψει. Σκελετοί κροτάλιζαν στα πλακόστρωτα της Αθήνας και διαδήλωναν κι όλας.. "Πεινάμε!" Ούρλιαζαν μας έλεγε..και μόνο αυτό... Πεινούσαν εκείνοι, που δεν τους είχε δει ποτέ, μα πεινούσε κι η ίδια, κι ήταν σαν να τους ήξερε. Κι εκεί, σταμάταγε η αφήγηση. Μας ετοίμαζε το βραδινό φαγητό, αλλά ήταν αλλού. Γι' αυτό πάντα τα χέρια της ήταν σφιγμένα - γροθιά, και νόμιζα, απ' τις μπουγάδες που έστηνε στη βεράντα.Όμως εγώ επέμενα..και ύστερα; Ύστερα πήραν τα βουνά και βρόντηξαν τα όπλα, μου απαντούσε.
_____________ Για τη μάνα μου σας λέω.
_______ Να πλένω κάθε μέρα τα ρούχα, να με βρει η γιορτή καθαρό. Μην ξεχαστώ! Για τη γιορτή της Νίκης μας μιλάω.
Μόνο μην ξεχνιώσαστε κι εσείς. Να πλένετε τα ρούχα σας καθημερινά..
Φίλοι μου καλοί, Καλή Λευτεριά! Ευχαριστώ Σας!
________Προμηθεύς Πυρφόρος ____________

Κυριακή, 4 Νοεμβρίου 2012

τα αναρχικά

…………………………….

Παγκάκια μαχαίρια στην ωραία βιασμένη πόλη, που κοιμώμενοι προσποιηθήκαμε όνειρο,
μη και φανεί το λίγο μας στην απολυτότητα ενός ταξιδιού, ή
ενός έρωτα, που βάψαμε χλιαρό περίγελο, για να καλύψουμε τη δειλία μας.
Όταν η είδηση της αποκάλυψης έπρεπε να  μας κρατήσει ξάγρυπνους, κι
εμείς, οι ελαχιστότατοι, μεταφράσαμε αιδούς ρήγμα την πάναγνη πύλη των τοκετών..
..Από φόβο, λοιπόν, σκουριάζουμε μια Ανάσα και το κλάμα ενός μωρού,
που σταυρώθηκε, για να αποκαλύψει τον οργασμό της γνώσης, πως η καρδιά του παραδείσου χτυπά μεσάνυχτα στην κόλαση των ηρώων..
"Συντριβή, Άναρχέ μου -!- Δείξε μου ξανά την οδό της γέννησής μου, ν' αποδεχτώ την πηγή της Ανάσας μου -!-"

Κυριακή, 21 Οκτωβρίου 2012

καταγγελία

Εσείς που γλύφετε το βάθρο - ποιητές -

και απαγγέλετε μέσα στο

θλιβερό όχλο φιλολογούντων αναλυτών, και

δηλωμένων πιστών με το βραβείο στο στήθος,

κείμενα νεκρώσιμων μοιάζετε στους

στύλους του ηλεκτρικού και στα ντουβάρια, κι

ας ρέει χρήμα χειροκρότημα στο βήμα σας.

Εσείς είσαστε οι Φαρισαίοι και οι Ρωμαίοι σαδιστές,

ο όχλος σας οι καταδότες

Μυρίζετε χαλασμένο αίμα στα καρφιά, και

οι παρουσιάσεις σας συγκέντρωση μνημόσυνων -

στημένοι όλοι στη σειρά,

σαν τα κοράκια να

ρουφήξετε μια στάλα από το

αίμα της σταυρωμένης Τέχνης -

κάτι σα σύνταξη ν' αρπάξετε

ρόλο στη ζωή,

σφίγγοντας τη θηλιά εσείς, ή και

καρφώνοντας μαχαίρι στην καρδιά

του Άναρχου Ποιητή που

έτρεξε με τους ανέμους

ρίμες πανανθρώπινες και

πέθανε μόνος σε κάποια πλατεία.

Γύρω ο κόσμος του καπνίζει ναργιλέ.

Σας καταγγέλλω καταγελώντας σας-!- ___________ Πατεράκη Ευαγγελία κι αμετανόητα Προμηθεύς Πυρφόρος ______________

Πέμπτη, 18 Οκτωβρίου 2012

οι αλλιώτικοί σας δικοί μου

Έτσι είναι οι φίλοι μου

Ξεθωριασμένα πανωφόρια στο

τέλος του ά κοσμου σας

Τριμμένα στιχάκια στη μέσα τσέπη, που

βγάζει στις φλέβες - ξέφωτο

Αυτοσχέδιες βόμβες στα

σανίδια των θιάσων σας

Περνούν απ' τα μπουρδέλα σας και

φτύνουν εμετό στο βελούδινο πνεύμα σας -

τους μυρίζει γαλλικά αρώματα

πάνω από μπόχα μεσαίωνα κι

ανατριχιάζουν

Ύστερα αγκαλιάζουν πόρνες με

δάκρυ καρδιά

για να διαιωνίσουν το είδος τους -

ιερή αποστολή του πυρός του αιώνιου -

Δεν θα μπερδευτούν ποτέ στα πόδια σας -

αποστρέφονται τα φιδίσια υποδήματά σας.

Αν τύχει και σας συναντήσουν

κάνουν αλυσίδες τα όνειρα, να

σταματήσουν τους εφιάλτες σας.

Δεν έχουν όνομα και

ανταμώνουν σε κατακόμβες, γιατί

οι προβολείς σας τους λερώνουν τα φιλιά

Γρέζια στα μάτια σας οι δικοί μου φίλοι -

κάτω απ΄ της

επαφής σας τους έγχρωμους φακούς.

Μολυβένιοι Εραστές οι του είδους μου φίλοι

Λέσχη σεισμών

κάτω απ' τα λίπη σας..

Επειδή κι εσύ, αλλά

κι εσύ, κι εσύ θα απορείς..

αυτοί είμαστε οι δικοί μου

κι εγώ.

Το δικό μου είδος

δεν προσκυνά -

άκομψο να σέρνεσαι στο χώμα, ή

στα τέσσερα τάζοντας αυταπάτες

γι' αυταπάτες και

δόξες μάταιες. ______________ Προμηθεύς Πυρφόρος

(αφιερωμένο) _____________ Κατερίνα Γώγου - Μεγάλη μου Εσύ, το είδος μου, σε χαιρετά..