έρωτας μες στον καθρέφτη

έρωτας μες στον καθρέφτη

Οι απουσίες

γδέρνουν τις

φωτιές τους.

Φωτιά μου

στο αδέσποτο της

νύχτας, και

νομίζεις πως ζεις.

Φορτηγά συνήθειας

καθημερινής –

ένα πιάτο φαγητό

κοχλάζει ανέσπερο

δείγμα φιλί.

Μετά τη ζωή

δείγμα ζωή.

Κι ας είμαι -

Ο καθρέφτης

θρύψαλα μένει.

Παίρνω τον

καθρέφτη

φτιάχνω γιορτή

Σκισμένη αορτή

Σε ποτίζω στο κόκκινο..

της Μαρίας Π. 

....................

Οι μέρες κλειδώνουν τα σπλάχνα τους στις αποθήκες των τρένων. Χαιρετώ τα φουγάρα μόνο, και τους λόφους, που μέθυσα τα βράδια των αμαρτιών. Κάπως έτσι, γεννιέται η τρέλα, τρέλα μου -!- Τρεκλίζοντας, πότε στην αντοχή, και πότε στα χείλη του ποτηριού, που ήπιε ο διάβολος το αχ, της ηδονής..

Σάββατο, 15 Δεκεμβρίου 2012

όνειρο..

βυθίζοντας τη γλώσσα στην ομίχλη της νύχτας
μπουσουλάνε τα θεριά στ' ακροπέλαγο της δίψας
σκορπιοί λυκαβηττών ουρλιαχτών
κόβουν ανάσες
στον απόκοσμο των ποιημάτων

μέχρι, που η συλλογή
τερματίζει την ανάγνωση της φυγής
σα να γνωρίζει από τα πάντα
τα μυστικά της λατρείας
στα πυρωμένα μάτια
των κολάσεων
________ νέρινα τα σινιάλα τ’ ουρανού.
Αυτό το βράδυ .. κάηκε στις χούφτες μου ____________

Σάββατο, 8 Δεκεμβρίου 2012

βαθύ φιλί

Με παίρνεις μαζί Σου

Στην αποθέωση του ταξιδιού

Σκουντουφλάμε στ’ αστέρια

Δεν πονάμε. Αρπάζουμε ύψη.

Μαυροφορεμένα φιλιά

Αρπάζουμε φωτιά

Δεν έχει να λουφάξει η ζωή

Δε μένουμε σ’ επιφάνειες

Εσύ η Πρώτη μου –

Φυγή βραχνιασμένη,

Κι έμεινε η φωνή μου βαριά

Στο βεστιάριο των παραστάσεων

Ζω το απόλυτο

Σκοτάδι -;-  Το βράδυ, ξέρω,

Το χορό των λεπτών

Τα ντύνω σκιές. Μην

Τρομάζεις -!-

Χέρι με χέρι. Καρδιά με καρδιά.

Η Πρώτη μου πνοή.

Το πρώτο μου δάκρυ.

Το κλάμα του μωρού.

Μένεις εδώ,

Και πάμε μαζί.

Δεν κουράζονται τα σπλάχνα

Να γεννούν μάτια μου -!-

Μήτρα του ποιητή

Ανάστησέ με -!-

Δε βαρέθηκαν τα δέντρα

Να χορεύουν. Οι άνεμοι

Δε βαρέθηκαν να μουγκρίζουν.

Βαπόρια ταξιδεύουν μαζί μας.

Είμαστε τα πλοία των βαποριών

Πάντα ξενύχτες στις

Αστραπές του ονείρου

Βυζαίνω απόψε ξανά

Οι  ρώγες μάτωσαν.

Πίνω αίμα.

Πάμε μαζί.

Νανούρισμα και όνειρο.

Έχει απέραντο.

Έχει απέραντο!

Έχει και πάντα.

Στιγμιότυπο στη νιοστή

Χορεύοντας

Σφυρίζοντας

Ξεφτιλίζοντας τα σύνορα

Πάμε.

 

αν τρέξεις να προλάβεις της χαράς το τρένο
θα χάσεις την πτήση.
να το θυμηθείς που στο ΄πα, πριν ξημερώσει, γιατί θα χάσεις και τ' αστέρια...

(της Μαρίας Π.)

________ Προμηθεύς Πυρφόρος _______

Παρασκευή, 7 Δεκεμβρίου 2012

ζεϊμπέκικος ήχος

Χρόνια πολλά πολιορκία

Διείσδυση και πάθος

Η ομίχλη των ηδονών

Σε όρια απροσμέτρητα

Διάτρητων αναγκών  -

Μέχρι που αφαιρέθηκε

Η έννοια των συνόρων

Απ’ το νεώτερο λεξικό –

Βροχή οι κλήσεις και

Τα μηνύματα μπόρα

Κελεύω ματιές

Για αρχή –

Σταθερός βηματισμός

Στων άστρων τους κύκλους

Γυρίζω αργά,

Πάντα αργά στο χρόνο

Να μην αποχωριστώ

Της νύχτας τα νεφελώματα

Το βαγόνι σπάργανο

Σε σύζευξη χεριών -

Γάζα και πληγή

Πληγή και γάζα

Σε θυμάμαι καμιά φορά. Στέκεσαι αμυδρά – θολή προέκταση της εποχής που μαθήτευα.

Αγνάντι αιώνων, θεέ μου, μια ζεϊμπεκιά η δρασκελιά σου στο χρόνο, κάνε να λυτρωθώ -!- Φύγε -!- δεν κάνεις κάτι. Φωτογραφία είσαι – φύση νεκρή.

Τραβάω κουπί. Λύνω σκοινιά σφυρίζοντας.

________________ Προμηθεύς Πυρφόρος ____________

Πέμπτη, 6 Δεκεμβρίου 2012

το πάτωμα

τόσο πολύ, που σε περίμενα, κι εσύ έπιανες σταθμούς, ξέχασα πώς είναι να καλωσορίζεις
έχασα και την ακοή μου, το βήμα μου. ένα στενό έπιασα, να ξενυχτώ τους ανέμους, κι ενός πατώματος τη χλιδή ράγισα, με το πάτωμα της αναμονής μου. συντριβή στους σταθμούς των τρένων. κάποτε, άρχισα να χαμογελώ στην κατάρρευση, των πολυκατοικιών. χτυπάνε ρίχτερ οι σεισμοί στο έπακρον, κι απλά σου λένε: ανασαίνεις ακόμα. κι εκεί πάνω οφείλεις να γελάς ξανά και ξανά. μην ακούτε τι λέω. και, πως σκίζω τις νύχτες, με γόβα στιλέτο, μην ακούτε. μέσα σε τόσα σκοτάδια, ακινητοποιώ την εξάπλωση της επιδημίας των φυγών. δίχως όνειρα, να κάνεις Τέχνη στο μηδέν, είναι Τέχνη.

Καλημέρα ξανά!.. πιάνω τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, για του σταυρού την ακροβασία. με τη γνώση του βάρους του, ζυγιάζω φτερά.
συγχωρέστε με, που αγρυπνώ ψηλαφώντας γκρεμνούς..έπρεπε ν' ακούσω πολλά "σ' αγαπώ", για να γίνω άπιστος.