Μου Χαμογέλασες !!!

Μες το δικό σου χέρι

Ο Θεός της Ποίησης

Ο Θεός της Ποίησης

Aρκεί να τρέχω πάντοτε

πίσω απ' άγνωστους στίχους.

 Σε διάφανους ορίζοντες

χαμένους παραδείσους.

Τον ήλιο ν' ανταμώσω

τα φτερά μου να στεγνώσει.

Πριν έρθει η ώρα και χαθεί

στην δύση όταν ξαπλώσει.

Στην σκιά του φεγγαριού

το βήμα του ακολουθώντας.

Στην κουρτίνα τ' ουρανού

στ' όρια του νου γλιστρώντας.

Σε ολάνοιχτα οράματα ζωής

που κρύβω στην παλάμη.

Να ενώσω, ρίματα της γης

στης σκέψης τ' ακρογιάλι.

Στην εποχή που ο Έρωτας

 ακόμη με προσμένει.

Έλα οίστρε μου ποιητικέ

κάλυψέ με, μην περιμένει.

Να ζεσταθούν οι αγκαλιές

σε στήθη παγωμένα.

Τα λόγια σου τα πλουμιστά

χάρισε στον καθένα.

Μη μείνουν δίχως όνειρα

άνθρωποι προδομένοι.

Σκόρπισε την ελπίδα σου

μην ζουν απελπισμένοι.

Έλα της ποίησης Θεέ

σε μάτια που βουρκώνουν.

Τα χτυποκάρδια ανάβαλε

ψυχές που τσαλακώνουν.

Γίνε καθρέπτης νοερός

μέσα στα ποιήματά μου.

Αγκάλιασέ με, μην μιλάς

ξημέρωσε, κοντά μου.

Στην γκρίζα απογύμνωση

στην κάθε αποθυμιά.

Στο λίκνισμα του έρωτα

φίλησε χείλη θνητά.

Γονάτισε η πένα μου

ικέτης της ομορφιά σου.

Δούλος πιστός στέκομαι

μπρος στα προστάγματά σου.

Κυλάει η εμμονή σου

στις φλέβες μου στο αίμα.

Στο πάθος της ποίησης

θέλω μόνο εσένα.

Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου 2012

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Ο Θεός της Ποίησης

Ως τα σύνορα του Oυρανού

Ως τα σύνορα του Oυρανού

Τα βήματά μου οδηγούνται

 ως τα σύννεφα

και μετά χάνονται.

Με την ελπίδα παλεύουν

 όσα όνειρα έχουν ξεμείνει

μέσα από κουρασμένους στίχους

απ' την νοσταλγία των καιρών.

Της καρδιάς μου το βάρος

δοκιμάζεται σ' αυτήν την αφήγηση.

Δεν με τρομάζει τ' αύριο

 που όλο ερωτήματα γεννά.

Κι αν κλείσουν πάλι

όλα τα σύνορα του ουρανού;

Δεν θα 'χω πουθενά να πάω..

Κι αν πάλι νύχτα

αποφασίσω να το σκάσω..

Ποιο σύννεφο θα κατέβει

να με πάρει;

Πέρασαν πολλά ως τώρα

 μα αυτό που περίμενα

δεν φάνηκε ακόμη..

Λόγια κρέμονται απ' τα χείλη μου

 και οι σκέψεις σαν τις φλόγες

στον αέρα που δεν σβήνουν.

Έχω χορτάσει κούραση

μα ποιος θα με καταλάβει;

Καημένε Άνθρωπε δεν σου ζητώ

 να με νιώσεις.

Να πάρε λίγο

απ' τοv ελεύθερο χρόνο μου

και μάθε να περιμένεις..

Όλοι μας περνάμε

 αυτήν την στιγμή.

Είναι αργά

σε λίγο ξημερώνει..

Γύρε το κεφάλι σου

σαν να θες να κοιμηθείς

κι άκου τον χτύπο

της καρδιάς σου σαν μουσική

που δυναμώνει κι αγριεύει..

Άδεια τα χέρια σου μα η ψυχή

δεν είναι άδεια.

Κι αν ανόητα παιχνίδια

μας παίζει η ζωή;

Άραγε τι σχέση έχουμε εμείς

 σ' αυτόν τον εφιάλτη;

Εμείς ζούμε σε κόσμο ονειρικό

 ακαθόριστο κι απροσδιόριστο

το σχήμα του.

Με ολόφρεσκα λουλούδια

και ζωντανά αρώματα

όπως την θάλασσα

και σαν τον ουρανό

που δεν χορταίνεις

να κοιτάζεις.

Ήμουν ένας ταξιδιώτης

και ταξιδιώτης έμεινα

στο φως του σύμπαντος

στου Θεού τα μεγαλεία.

Στους διαδρόμους του μυαλού μου

σαν μαγεμένη χάθηκα..

Ο κόσμος μην περιμένεις

δεν θ' αλλάξει ποτέ

ούτε η γη τροχιά.

Όμως περήφανα η Μοίρα

 μας χαμογελά.

Όχι άλλα μάταια τραγούδια..

Όχι άλλα Ποιήματα..

Άπλωνε τις φτερούγες σου

 ως τα στερνά σου βήματα._

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Σας ευχαριστώ.

19 Ιουνίου 2012


Ως τα σύνορα του ουρανού

Της νύχτας τα ταξίδια

Της νύχτας τα ταξίδια

Της  νύχτας  τα ταξίδια όλα σε αγαπώ και σε θέλω, όμως άφωνα, για αυτό μη λες τα μυστικά σου στο φεγγάρι, γιατί δεν είναι φίλος, είναι ο αλήτης του ουρανού.

Η γαλήνη της ψυχής

Η γαλήνη της ψυχής

Στο φεύγα της ημέρας, όταν σε λίγο όλα θα σκοτεινιάσουν, μετά το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα,έρχεται η γαλήνη στη ψυχή του ανθρώπου.

Και να θυμάστε κάτι, ότι θέλετε να πετύχετε, ότι θέλετε να πείτε σε κάποιον άλλον και δεν σας βγαίνει εύκολα να το κάνετε μετά τη δύση του ηλίου, όταν έχουν περάσει τα προβλήματα της ημέρας, όταν έχει χαλαρώσει και όταν τα βλέπει όλα ποιο αισιόδοξα μετά τον αγώνα που έχει κάνει όλη την ημερα του, είτε με τη δουλειά του είτε με οτιδήποτε ασχολείται.

Μια πανέμορφη φωτό που έβγαλα στο Καρδαμύλη της Μάνης (Καλαμάτα)

Έρωτα Παράνομέ μου. Βίσση Άννα ( Πικρέ μου )

Έρωτα Παράνομέ μου. 

Έρωτα Παράνομέ μου.

Δίπλα σου η κόλαση,
παράδεισος γίνεται
όταν σφιχτά μ ' αγκαλιάζεις.
Όλα ξεχνιούνται, όλα αλλάζουνε,
κρυφά όταν με συναντάς.

Πικρέ μου, πικρέ μου
έρωτα αμαρτωλέ μου,
πικρέ μου, πικρέ μου
έρωτα παράνομέ μου.

Της ζήλειας τα σύννεφα,
γίνονται διάφανα,
όταν γλυκά με χαϊδεύεις.
Όλα αλλάζουνε όλα ομορφαίνουνε
όταν εσύ μ΄αγαπάς.

Πικρέ μου, πικρέ μου
έρωτα αμαρτωλέ μου,
πικρέ μου, πικρέ μου
έρωτα παράνομέ μου. 

σε αγαπώ

σε αγαπώ

σε αγαπώ μη με αφήνεις κάτσε να σου κάνω μια αγκαλίτσα για να σε πείσω ! τι κρίμα όμως που ανάμεσα σε μένα και σένα έχει και θάλασσα και δε ξέρω να κολυμπάω στα βαθιά νερά που με έχεις ρίξει !

Νεράιδα μου για σένα !

Νεράιδα μου για σένα !

]

Μια φορά με φίλησες
στην καρδιά μου μίλησες
στο κορμί μου κύλησες σαν δροσοσταλιά
Όσα ονειρεύτηκα στη ζωή μου γεύτηκα
που σε ερωτεύτηκα μάτια μου γλυκά
 
Να μ' αγαπάς, να 'σαι η μπεμπα μου μη με ξεχνάς άστρο φωτεινό
Να μ' αγαπάς, να 'σαι το φεγγάρι μου
να γυρνάς για χάρη μου μες τον ουρανό
 
Έλα απόψε πάρε με
στ' όνειρο σου βάλε με
κι ότι θέλεις κάνε με μέχρι το πρωί
Όσοι αγαπήσανε και με πάθος ζήσανε
έστω κι αν δακρύσανε είναι τυχεροί

Τελειότητα...

Τελειότητα...

Γεννιόμαστε, "ζούμε", πεθαίνουμε...
Μα στην ουσία, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε όσο "ζούμε"...

Η ζωή είναι ένα θαύμα, αρκεί να ξέρεις πώς να την ζήσεις...
Ένα δώρο, ίσως το πιο ακριβό απ' όλα, αλλά είναι το μόνο που προσφέρεται δωρεάν...
Γιατί να μην μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας δίνεται τόσο απλόχερα;
Γιατί να προσπαθούμε να το παίξουμε έξυπνοι, ενώ δεν είμαστε;

Σήμερα γνώρισα έναν άνθρωπο... Και όχι ένα κινούμενο στόχο...
Για να το κάνω πιο λιανά, όχι ένα βόδι σαν αυτά που ξέρω μέχρι τώρα...
Αλλά μάλλον βρίζω τα βόδια έτσι...

Μιλούσαμε αρκετή ώρα και γνώρισα το δεύτερο άτομο στη ζωή μου στο οποίο αξίζει να αφιερώσω πολλά... Και θα το κάνω... Δεν το παίζει έξυπνος... Κι όμως είναι όσο δεν πάει...
Δεν το παίζει γκόμενος, κι όμως μπορεί να είναι ένας τέλειος για μια γυναίκα που ξέρει να εκτιμήσει... Δεν είχε σαράντα γκόμενες... Κι όμως είναι straight...

Το καλύτερο όμως ήταν και αυτό που δεν περίμενα... Μου είπε ότι σιχαίνεται το ρατσισμό...
Και μετά πρόσθεσε: "Όχι μόνο τον φυλετικό...αλλά και τον ρατσισμό στους ομοφυλόφιλους".
Εκεί έμεινα. Το ξεστόμισε...

Δυστυχώς με μία φίλη μου και με τον μαλάκα γκόμενό της, δεν καταφέρα να συνεχίσω την συζήτηση όσο θα ήθελα... Ξέρω ότι κανείς δεν είναι έτοιμος να ακούσει από κάποιον ότι είναι gay... Αλλά ο συγκεκριμένος ήταν... Αν είμασταν μόνοι μας θα του το έλεγα φυσικά, χωρίς δεύτερη σκέψη... Γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρω που αξίζει να το μάθει τώρα... Ο μόνος... Οι άλλοι θέλουν εξηγήσεις... Και γω δεν έχω πάντα την ώρα και την όρεξη να τις δώσω... Άσε που δεν νιώθω ότι πρέπει να τις δώσω κι όλας...

Ούτε ερώτησεις δεν θα μου έκανε ο συγκεκριμένος... Ξέρει να καταλαβαίνει τους ανθρώπους... Και αυτές τις ενοχλητικές αδερφές τις καταλαβαίνει...

Αν είσαι μαλάκας ως άνθρωπος, θα είσαι μαλάκας και ως gay, και ως straight, και ως bi, και ως λεσβία... Δεν αλλάζει...

Γιατί πολλοί από μας ξέρουμε ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ την τελειότητα...
Όμως δεν βλάπτει να προσπαθήσουμε... Και ας μην τα καταφέρουμε...
Θα είμαστε άνθρωποι...:)

Και ο συγκεκριμένος ήταν ένα βήμα πριν από την τελειότητα...

Γεννιόμαστε, "ζούμε", πεθαίνουμε...
Μα στην ουσία, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε όσο "ζούμε"...

Ζούμε όμως;;;;;;;;;;;

Η φωνή σου...

Η φωνή σου...

... είναι όπως την ονειρεύτηκα...
Σήμερα μιλήσαμε μετά από πολλά ζόρια και τώρα είμαι σίγουρος για σένα...
Είσαι ο σίγουρος δρόμος...
Θέλω να σε δω...
Και θα σε δω...

Φιλιά μωρό μου...

Θα νιώσω τα χείλη σου...

Θα νιώσω τα χείλη σου...

Ώρα 9.30...

Περιμένω σε ένα πεζουλάκι και βλέπω την Καμάρα...
Πού να ήξερα ότι θα ήσουν εκεί;
Πού να ήξερα ότι θα ερχόσουν να με δεις;
Είσαι όμορφος... Πολύ όμορφος...
Και πολύ γλύκας...

Η φωνή σου είναι ήρεμη...
Είσαι και ντροπαλός...

Θα τα πούμε αύριο μωρό μου...
Αύριο το βραδάκι...
Θα είμαστε μόνοι μας...
Και θα πάμε κάπου ήρεμα, να μου δώσεις το πρώτο μου φιλί...
Δίπλα στη θάλασσα...
Και θα ακούω την αναπνοή σου, θα με κρατάς αγγαλιά και θα μου λες ότι μ' αγαπάς...

Χαίρομαι...
Χαίρομαι γιατί αυτή τη χρονιά θα βάφεις χρωματιστό ό,τι μαύρο υπάρχει στην ζωή μου...

Αύριο θα νιώσω τα χείλη σου...

Έρωτας, Πάθος, Αγάπη, Ζήλια...

Έρωτας, Πάθος, Αγάπη, Ζήλια...

Γιατί θέλουμε όλοι να βρούμε τον έρωτα; Να νιώσουμε το πάθος; Να αγαπήσουμε κάποιον; Να ζηλεύουμε κάποιον όταν τον κοιτούν άλλοι;

Έρωτας:

Γιός της Αφροδίτης και κάποιου άλλου τέλως πάντων, που ερωτεύτηκε την Ψυχή και φύγανε μαζί στον Όλυμπο, και από τότε, τυραννούν όλους αυτούς που καρφώνουν με τα βέλη τους. Αυτός ξανθός, ψηλός, με φτερά αγγέλου, αυτή θεά σαν την πεθερά της, και όμορφη... Χμμ, ίσως γι' αυτό δεν ερωτευόμαστε όποιον θέλουμε, γιατί δεν ερωτευόμαστε την εμφάνιση, αλλά την Ψυχή του, όπως και ο Έρωτας έκανε το ίδιο...

Αγάπη:
Γι' αυτό το κτηνώδες αίσθημα, δεν έχω να πω κάτι παραπάνω από το ότι είναι ό,τι πιό γλυκό μπορεί να ζήσει κάποιος. Δεν κοστίζει τίποτα, κι όμως δίνει τόση χαρά στον άλλο που του την προσφέρεις...

Πάθος:
Αν η Αγάπη είναι κτηνώδης, τότε το Πάθος είναι το ίδιο το κτήνος... Με μία λάθος κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία μια σχέση. Γιατί το πάθος χρειάζεται και έλεγχο. Ο καθένας έχει διαφορετικά πάθη και πρέπει να τα σεβόμαστε. Όταν το ελέγχουμε σωστά και με τον κατάλληλο τρόπο, μπορεί να οδηγήσει στην αγάπη, και αυτή με την σειρά της στον έρωτα...

Ζήλια:
Η Ζήλια... Η Ζήλια είναι ανεξήγητη. Πότε μεγάλη, πότε μικρή, είναι κάτι που δεν μπορούμε να γλιτώσουμε... Όταν είναι μικρή και γλυκιά, κρατάει τον έρωτα καλά. Όταν είναι παθητική και κτηνώδης τότε ο έρωτας βγάζει φτερά για τον Όλυμπο... Ο ανθρωπος ξενερώνει με την υπερβολική ζήλια... Κάποιος μπορεί να ζηλεύει και τα αρσενικά σκυλιά αν δει ότι ο σύντροφος του, τα χαιδεύει... Γι' αυτό λέγεται και κτηνώδης...

Προσέχετε τη ζήλια, την υπερβολική ζήλια...
Ποτέ δεν έκανε καλό σε κανένα...

Η Πεταλούδα του Έρωτα

Η Πεταλούδα του Έρωτα

Η Πεταλούδα του Έρωτα

Σε μια γκρίζα και άχαρη χώρα,

Ένα ωραίο και ήσυχο βράδυ,

Σε έναν γκρίζο και μάταιο κόσμο,

Είχα ανάψει το μικρό μου κερί.

Μια πεταλούδα μπήκε απ` το παράθυρο

Έχουμε  Άνοιξη σκέφθηκα.

“Έχουμε Άνοιξη και μπήκα!”,άκουσα να  μου λέει.

“Ποιος είσαι;”, ρώτησα.

“Είμαι ο Έρωτας”, μου αποκρίθηκε

πετώντας κοντά στην φλόγα.

-Κι αν είσαι ο Έρωτας

πού είναι το τόξο σου;

-Δεν έχω τόξο τώρα πια, πες πως το πέταξα.

Πες πως τα βέλη μου όλα σπάσαν μονομιάς.

Κι αν θέλεις πάλι, πες πως το βαρέθηκα.

Εγώ θα κάνω όπως νομίζω την δουλειά.

Και θα πετάξω πέτρες,

Θα πετάξω και τ` αστέρια,

Και θα πετάξω ότι βρω μπροστά μου..

Μέχρι να μου ματώσουνε τα χέρια

Και να σε δω να χτίζεις μόνος σου,

Ξανά από την αρχή.

Τον πιο περήφανο Ήλιο,

Το πιο ντροπαλό Φεγγάρι.

Αχ και να σε δω να τα ξαναφτιάχνεις όλα

και να μην ξανακαώ ποτέ πια.

Δεν βλέπεις κι εσύ;

Είναι όλα γκρίζα και ανούσια..

Και τότε ρώτησα και πάλι

αυτό το πλάσμα που μιλούσε με ανθρώπινη φωνή:

“Πες μου τι είσαι;”

Σαν του Βοριά τ` αστέρι ξεπροβάλλω.

Για να φυσήξω την ζωή σ`όλα τ` αγέννητα λουλούδια.

Είμαι το έρεβος.

Είμαι ο ίλιγγος.

Είμαι το ρήμα.

Και με φωνάζουν

“Σπάνιο Έρωτα”

Καθώς εγώ μιλάω σιγά..

Καθώς εγώ σκεπάζω τα μνήματα.

Καθώς εγώ πολλά δεν λέω

Κάποιοι θαρρούν πως δεν υπάρχω.

Είμαι η βροχή και το χαλάζι.

Η δίψα στο στεγνό λαρύγγι.

Είμαι ένα ζεστό καρβέλι ψωμί στο τραπέζι.

Είμαι η σφαίρα, στου ποιητή το πιστόλι.

Είμαι τ` άπιαστο τ` όνειρο,

στην χώρα του Οπίου.

Είμαι η τρύπα στου κρασιού το βαρέλι.

Πες με όπως θες!

Εγώ λατρεύω το γλυκό σκοτάδι.

Είμαι απλά μια πεταλούδα.

Μια μικρούλα γκρίζα πεταλούδα,

Το πουλί που την κυνηγάει,

Ο ουρανός που την σκεπάζει

και το καθετί που την θρέφει.

Δες με όπως θες!

Κάποιοι λοιπόν με είπαν Έρωτα ,

“Σπάνιο Έρωτα”

Είμαι το πρώτο μα και το στερνό φιλί,

Μες την ψυχή σου, είμαι η ψυχή,

Είμαι το γέλιο και το δάκρυ.

Μα κάπου εκεί ,

βλέπω φωτιά.

Με λένε Έρωτα ξανά,

Βλέπω φωτιά κι αστροπελέκι.

Μίλα σιγά,

Μίλα σιγά..

Μην το φωνάζεις δυνατά,

Τώρα που ξέρεις τ` όνομά μου..

Το φως που λάμπει απ` την σπηλιά,

Πολλών τα μάτια τα πονά

Κι αυτοί τραβάνε μαχαιριά

Για δεν τ` αντέχουν..

Κι αν θα πιστέψεις πως εγώ είμαι το καλό

πως ίσως είμαι και το δίκαιο,

Τότε και πάλι σε ξεγέλασα.

Εγώ `μαι η νότα η ψυχρή

Που δίνει τόνο στην ζωή

Και στα τραγούδια.

Είμαι ο Έρωτας μικρός σαν πεταλούδα

Και στου κεριού τώρα την λάμψη θα βουτήξω.

Κι η πεταλούδα πάει χάθηκε στην φλόγα

Και τα φτερά της εκαήκαν μονομιάς.

Στην γκρίζο κόσμο κάτι άρχισε ν` αστράφτει

Μα δεν θ` ανάψει αν δεν θέλεις ν` αγαπάς.

Στο Αρχιπέλαγος των διαστάσεων.

Στο Αρχιπέλαγος των διαστάσεων.

Μιλάω με χρώμα βυσσινί.. στα δυο γλυκά ματάκια σου.
Με άρωμα τριαντάφυλλο αγγίζω την ανάσα σου.
Κι ένα γλυκό γλυκό φιλί στα χείλη σου ανθίζει.
Το χέρι σου μ` αγγίζει..
Σε έχω αγκαλιά!

Σου λέω λέξεις μαγικές που εσύ μου έχεις μάθει.
Πετάξαμε τ` αλφάβητο, τα δήθεν και τα ίσως..
Κι απ` τις ακτές του Σείριου βάλαμε ρότα για την Ανδρομέδα
Μα στου Πηλίου τις πηγές και πάλι..
Καταλήξαμε κρυφά!

Μιλάω με χρώμα βυσσινί στα δυο γλυκά σου μάτια

Έχω άρωμα τριαντάφυλλο..
Ένα γλυκό γλυκό φιλί στα χείλη μας ανθίζει,
Σ` αγγίζω και μ` αγγίζεις..
Είμαστε αγ

Στο Αρχιπέλαγος των διαστάσεων.

καλιά!

About these ads

ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΠΟΤΕ

ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΠΟΤΕ

Δεν το περίμενα ποτέ
τη πόρτα να μου κλείσει
δεν το περίμενα ποτέ
στο δρόμο να μ' αφήσει.


Να ζητιανεύω σαν παιδί
αγάπη να μου δώσει
να ζητιανεύω θαλπωρή
τόση λιγάκι τόση.


Την είχα για υπόδειγμα
μέσα σ' αυτό το κόσμο
όμως μου' φερε πρόβλημα
πίκρα και μαύρο πόνο.

ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΡΑΣΑ ΑΠΟ ΚΕΙ

Ερήμωσε η γειτονιά
ερείπωσε το στέκι
εκεί που βγαίναμε μαζί
και ζούσαμε την έλξη.
Σήμερα πέρασα από κει
μετά από καιρό
το πάθος πάλι με' φερε

ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΡΑΣΑ ΑΠΟ ΚΕΙ

για λίγο να το δω.Εκεί που φιληθήκαμε
εκεί που πρώτο είπαμε
μαζί το αγαπώ.Συντρίμμια γίνανε όλα
χαλάσματα μ' αράχνες
λυπήθηκα π' αντίκρισα
και τις καρδούλες άδειες.Αυτές που ζωγραφίζαμε
εμείς με ένα παλμό
και μέσα τους χαράζαμε
με πάθος το αγαπώ