Η Πεταλούδα του Έρωτα

Η Πεταλούδα του Έρωτα

Η Πεταλούδα του Έρωτα

Σε μια γκρίζα και άχαρη χώρα,

Ένα ωραίο και ήσυχο βράδυ,

Σε έναν γκρίζο και μάταιο κόσμο,

Είχα ανάψει το μικρό μου κερί.

Μια πεταλούδα μπήκε απ` το παράθυρο

Έχουμε  Άνοιξη σκέφθηκα.

“Έχουμε Άνοιξη και μπήκα!”,άκουσα να  μου λέει.

“Ποιος είσαι;”, ρώτησα.

“Είμαι ο Έρωτας”, μου αποκρίθηκε

πετώντας κοντά στην φλόγα.

-Κι αν είσαι ο Έρωτας

πού είναι το τόξο σου;

-Δεν έχω τόξο τώρα πια, πες πως το πέταξα.

Πες πως τα βέλη μου όλα σπάσαν μονομιάς.

Κι αν θέλεις πάλι, πες πως το βαρέθηκα.

Εγώ θα κάνω όπως νομίζω την δουλειά.

Και θα πετάξω πέτρες,

Θα πετάξω και τ` αστέρια,

Και θα πετάξω ότι βρω μπροστά μου..

Μέχρι να μου ματώσουνε τα χέρια

Και να σε δω να χτίζεις μόνος σου,

Ξανά από την αρχή.

Τον πιο περήφανο Ήλιο,

Το πιο ντροπαλό Φεγγάρι.

Αχ και να σε δω να τα ξαναφτιάχνεις όλα

και να μην ξανακαώ ποτέ πια.

Δεν βλέπεις κι εσύ;

Είναι όλα γκρίζα και ανούσια..

Και τότε ρώτησα και πάλι

αυτό το πλάσμα που μιλούσε με ανθρώπινη φωνή:

“Πες μου τι είσαι;”

Σαν του Βοριά τ` αστέρι ξεπροβάλλω.

Για να φυσήξω την ζωή σ`όλα τ` αγέννητα λουλούδια.

Είμαι το έρεβος.

Είμαι ο ίλιγγος.

Είμαι το ρήμα.

Και με φωνάζουν

“Σπάνιο Έρωτα”

Καθώς εγώ μιλάω σιγά..

Καθώς εγώ σκεπάζω τα μνήματα.

Καθώς εγώ πολλά δεν λέω

Κάποιοι θαρρούν πως δεν υπάρχω.

Είμαι η βροχή και το χαλάζι.

Η δίψα στο στεγνό λαρύγγι.

Είμαι ένα ζεστό καρβέλι ψωμί στο τραπέζι.

Είμαι η σφαίρα, στου ποιητή το πιστόλι.

Είμαι τ` άπιαστο τ` όνειρο,

στην χώρα του Οπίου.

Είμαι η τρύπα στου κρασιού το βαρέλι.

Πες με όπως θες!

Εγώ λατρεύω το γλυκό σκοτάδι.

Είμαι απλά μια πεταλούδα.

Μια μικρούλα γκρίζα πεταλούδα,

Το πουλί που την κυνηγάει,

Ο ουρανός που την σκεπάζει

και το καθετί που την θρέφει.

Δες με όπως θες!

Κάποιοι λοιπόν με είπαν Έρωτα ,

“Σπάνιο Έρωτα”

Είμαι το πρώτο μα και το στερνό φιλί,

Μες την ψυχή σου, είμαι η ψυχή,

Είμαι το γέλιο και το δάκρυ.

Μα κάπου εκεί ,

βλέπω φωτιά.

Με λένε Έρωτα ξανά,

Βλέπω φωτιά κι αστροπελέκι.

Μίλα σιγά,

Μίλα σιγά..

Μην το φωνάζεις δυνατά,

Τώρα που ξέρεις τ` όνομά μου..

Το φως που λάμπει απ` την σπηλιά,

Πολλών τα μάτια τα πονά

Κι αυτοί τραβάνε μαχαιριά

Για δεν τ` αντέχουν..

Κι αν θα πιστέψεις πως εγώ είμαι το καλό

πως ίσως είμαι και το δίκαιο,

Τότε και πάλι σε ξεγέλασα.

Εγώ `μαι η νότα η ψυχρή

Που δίνει τόνο στην ζωή

Και στα τραγούδια.

Είμαι ο Έρωτας μικρός σαν πεταλούδα

Και στου κεριού τώρα την λάμψη θα βουτήξω.

Κι η πεταλούδα πάει χάθηκε στην φλόγα

Και τα φτερά της εκαήκαν μονομιάς.

Στην γκρίζο κόσμο κάτι άρχισε ν` αστράφτει

Μα δεν θ` ανάψει αν δεν θέλεις ν` αγαπάς.