ΜΙΑ ΖΩΗ...
Πόσο κρατά μια Στιγμή.....
Πόσο κρατά μια Σιωπή.....
Πόσο κρατάει ένα Δάκρυ....
Πόσο κρατά ένα Βράδυ....
μια Αγκαλιά....
ενα Χάδι......
η Αγάπη..........
πόσο σφίγγει η Θηλιά....
Μια
ζωή φορεμένη σαν λευκή σκιά...σαν ένα φάντασμα...που περιπλανήθηκε σε
αλλες εποχές,με αγνωστα πρόσωπα... χάθηκε σε μονοπάτια και
σε μέρη....Μια ζωή που ντύθηκε από ξεθωριασμένες
αναμνήσεις,μνήμες, εικόνες.....Μα κάθε μνήμη που ξυπνούσε μέσα μου ήταν
και μια νέα ανάγκη,μια δύναμη....να ψάξω.....να νιώσω.....να χαθώ....να
καταλάβω....να σιωπήσω.... χωρίς ντροπή, φόβο, τύψεις, ενοχές.....το
έβλεπα ήταν εκεί μέσα στην καρδιά μου.....στο μυαλό μου.... κυλούσε μεσ'το αιμα μου...να με περιμενει...να καθρεφτιζεται γυμνη πάντα μπροστα μου...κρατώντας με αυτή η Αγάπη σαν αλυσίδα....
Περιπλανήθηκα....χάθηκα....σε
πράξεις,σε λέξεις...σε όνειρα κεντημένα με τα χρώματα και τις μελωδίες
της ψυχής μου....με τις Αλήθειες
και ότι υπήρχε εκεί βαθειά μέσα μου....στο Τέλος πότισαν τον καμβά της
ζωής με αίμα και δάκρυα ψυχής....Μα όσο με έκαιγε και
με πονούσε.... τόσο με δυνάμωνε...για να παραμείνω ζωντανή και να
μείνω ακόμα Άνθρωπος....για να συνεχίσω να Πιστεύω.....
Εκείνη η ζωή γεννήθηκε όσες φορές πέθανε ξανά και ξανά....
είμαι εδώ... ζωντανή να την κοιτώ.....να την νιώθω...να την γεύομαι....να την μοιράζομαι.....
Και εκείνη Πάντα να μου φωνάζει:
"κανείς δεν ανήκει σε κανέναν ...."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου