Μην αγγίζεις τις βραδιές μου

Περνούν οι μέρες μου ορμητικό ποτάμι
που τα καινούρια ανακατεύει με παλιά
και μια σκιά που στον αφρό πάντα επιπλέει
ξερω καλά πως να την να πνίγω στη δουλεία.

Μα σαν οι ώρες μου της μοναξιάς ζυγώνουν
και το σκοτάδι καταπίνει τις σκιές
δύναμη παίρνει η εικόνα η δική σου
με παρασυρει στα βαθιά νερά του χτες.

Μην αγγίζεις τις βραδιές μου
μην τις ακουμπάς
Όταν βγαίνει το φεγγάρι,
κάνε μου αυτή τη χάρη,
στα κλειστά κελιά του νου μου
πάψε να γυρνάς

Τι κι αν την πόρτα μου γέρα κλειδαμπαρώνω
τα παραθύρια μου κι αν κλείνω ερμητικά
και τα τραγούδια μου καινούρια τι κι αν είναι
μέσα απ' τους στίχους τους γεννιέσαι εσύ ξανά.

Τις μέρες μου έμαθα πώς να σε ξεπερνάω
σε ένα γραφείο γύρω μ' άγνωστες φωνές
μα πάντα αδύναμο οι νύχτες θα με βρίσκουν
-πονούν τα χάδια πάνω σ' ανοικτές πληγές!-

Μην αγγίζεις τις βραδιές μου
μην τις ακουμπάς.
Σαν σκιά αν θες κι αγέρας
πέρνα με το φως της μέρας
μα τις νύχτες τα όνειρά μου
μην τα κυβερνάς
________________________________
© Copyright, Katia